بهر دفن کشتگان با اشک و آه

آمدند اندر کنار قتلگاه

این بود آن کس که بنهاده به راه

چشم اطفال حسین در خیمه‌گاه

همچو گویم از هجوم درد و آه

خواهی از هجران خود تو را همچو کاه

خواجه سوی سیم و زر کردی نگاه

می‌کشیدی از دل پردرد آه

از چه ننمودی ایا گمگشته راه

جانب حال تهی‌دستان نگاه

باری آن درویش از درگاه شاه

گشت داخل در میان بارگاه

زین بتر دیگر مگر باشد گناه

کاین چنین بی‌رخصت دربار شاه

واگذاریدم تا که لحتی به گاه

استراحت کرده رو آرم به راه

گفت پیش از جد و باب و پادشاه

از که بوده این اساس و دستگاه

زین طرف بر آن طرف پویان بهراه

برد اندر روزن غاری پناه

هر دو زلفش سایبان مهر و ماه

آهوان را سایه ی زلفش پناه

عاشقم کردی به آن چشم سیاه

از نگاهی دین و دل بردی ز راه

مرشدی کز التفات یک نگاه

جام جم سازد دل و جان سیاه

نامه ی آن بنده ی حق دستگاه

لرزه ها انداخت در اندام شاه

اندرون تست سیل بی پناه

پیش او کوه گران مانند کاه

گاه ‌چون ‌جفت ‌اتابک شوی ‌خواه

دست ‌شسته ‌بهر جفت‌ از تاج وگاه

قصهٔ پتیاره و مرگ سیاه

قصهٔ تست ای عدوی کینه‌خواه

بر سر و دست و تن آن بیگناه

سالک و جوش آرد و زخم سیاه

چشمهٔ نور است این آب سیاه

تو نکردی چون خریداران نگاه

تا بود پائی، چرا مانم ز راه

تا بود چشمی، چرا افتم به چاه