چون علی‌ در ملک‌ دین‌ شد پادشاه

عزم میدان کرد شاه از خیمه‌ گاه

من‌ تو را اول خبر کردم ز راه

گفتمت‌ جانها در این‌ ره شد تباه

سالک‌ این‌ راه پر خوف‌ ای پناه

کی‌ ز بانگ‌ شیر و ببر افتد ز راه

این‌ زمان از من‌ قلاووزی مخواه

که‌ نه‌ بند رهروام نه‌ بند راه

چون فتاد از اسب‌ المقصود شاه

بی ‌تعیّن‌ در میان قتلگاه

ز امّت‌ عیسی‌ میان آن سپاه

بُد جوانی‌ با کمال قدر و جاه

زین‌ فسون کرد آن لعین‌ دین‌ تباه

آن نصارا را روان در قتلگاه

چونکه‌ چشم‌ دل گشود آن مرد راه

دید عیسی‌ را ستاده پیش‌ شاه

تا که‌ داند حد خود را مرد راه

گاه بیند نور سرخ و گه‌ سیاه

بانگ‌ زد کای اهل‌ بیت‌ بی‌پناه

بازگردانیدش اندر خیمه‌گاه

جمع‌ کن‌ اطفال را کاین‌ دم سپاه

می‌زنند آتش‌ یقین‌ در خیمه‌گاه

نه‌ ببارد ز آسمان بی‌ اشتباه

نه‌ بروید از زمین‌ هم‌ یک‌ گیاه

این‌ سخن‌ بیرون ز وهم‌ است‌ ای پناه

تاخت‌ عبدﷲ سوی قتلگاه

تو نداری باز دست‌ از قتل‌ شاه

من‌ نگردم زنده باز از قتلگاه

عقل‌ گفتا صلح‌ کن‌ با این‌ سپاه

عشق‌ گفتا جنگ‌ ریزد زآن نگاه

شد خلیفه بر زمین یعنی که شاه

در زمین تا باشد او غوث و پناه

روز میدان گر جهان بُد پر سپاه

بود یکسان پیش او با مشت کاه

جامع اخلاقِ بد دان، حب جاه

بذل او بخل است و طاعاتش گناه

کُشته نفس خویش و افکنده به راه

شاید او را گر تو خوانی ره پناه

بر نجات آل یعقوب از گواه

غرقشان کردیم در آب سیاه