پیش جوش عفو بی‌حد تو شاه

توبه کردن از گناه آمد گناه

بس که گمره را کنی بس جست و جو

گمرهی گشته‌ست فاضلتر ز راه

منطقم را کرد ویران وصف تو

[...]

سیر زاهد هر مهی یک روزه راه

سیر عارف هر دمی تا تخت شاه

یک کنیزک دید شه بر شاه‌راه

شد غلام آن کنیزک پادشاه

ای همیشه حاجت ما را پناه

بار دیگر ما غلط کردیم راه

آرزو می‌خواه، لیک اندازه خواه

برنتابد کوه را یک برگ کاه

مدتی شش سال در هجران شاه

شد وزیر اتباع عیسی را پناه

فهم و خاطر تیز کردن نیست راه

جز شکسته می‌نگیرد فضل شاه

آن بت منحوت چون سیل سیاه

نفس بتگر چشمه‌ای بر آب راه

گفت هین اکنون چه می‌خواهی بخواه

گفت فرما باد را ای جان پناه

تاکنون فرمان پذیرفتی ز شاه

بعد ازین فرمان رساند بر سپاه

می‌شدند این هر دو تا نزدیک چاه

اینت خرگوشی چو آبی زیر کاه

چون ز حیرت رست باز آمد به راه

دید برده دزد رخت از کارگاه

ربنا انا ظلمنا گفت و آه

یعنی آمد ظلمت و گم گشت راه

کو یکی مرغی ضعیفی بی‌گناه

و اندرون او سلیمان با سپاه

دستبوسش چون رسید از پادشاه

گر گزیند بوس پا باشد گناه

صبح شد ای صبح را صبح و پناه

عذر مخدومی حسام‌الدین بخواه

تا پناهی یابی آنگه چون پناه

آب و آتش مر ترا گردد سپاه

همچو قلابان بر آن نقد تباه

نقره می‌مالند و نام پادشاه

عدل این یاغی و دادش نزد شاه

چه فزاید دوری و روی سیاه

مال و زر سر را بود همچون کلاه

کل بود او کز کله سازد پناه