عقل من گنج‌ست و من ویرانه‌ام

گنج اگر پیدا کنم دیوانه‌ام

کی گذارد گنج کین ویرانه‌ام

یاد آرد از رواق و خانه‌ام

من ز بویش بی‌خود و دیوانه‌ام

گه به مسجد گاه در میخانه‌ام

فتنهٔ آن غمزهٔ عاشق‌کشم

کشت آن نرگس مستانه‌ام

تا به آن جان و جهانم آشنا

[...]

گفتم از سودای او دیوانه ام

وز غم دنیای دون بیگانه ام

عقل من گنج است و من ویرانه ام

گنج اگر ظاهر کنم، دیوانه ام

از مقیمان درِ میخانه‌ام

میرسد هر دم زنو پیمانه‌ام

فاش می گویم که من دیوانه ام

هم زعقل و هم خرد بیگانه ام

محفل غم گشت عشرت‌خانه‌ام

باده خون گردید در پیمانه‌ام

گفت پیری ناصح و فرزانه ام

آشنا جانم به تن بیگانه ام

عشق چون شمع است ومن پروانه ام

عشق زنجیر است ومن دیوانه ام

عشق دریا ومنم کشتی در او

عشق صهبا ومنش پیمانه ام

عشق چون طوفان کند گردم چو نوح

[...]

گر من از هر دو جهان بیگانه ام

گنج پنهانی است در ویرانه ام

چشم دل بر راه یک پروانه ام

که دهد ره بر درون خانه ام

سوخت دور از تو فلک کاشانه ام

می کشد اکنون سوی ویرانه ام

دم مزن کاینک‌ دلا دیوانه‌ام

عقل‌ ها را برکَند افسانه‌ام

من‌ ز زنجیر تو چون دیوانه‌ام

در جهان اندر جنون افسانه‌ام

من‌ که‌ اینک‌ بی‌خود و مستانه‌ام

برکند گو سیل‌، شهر و خانه‌ام

خود مکرر گفته‌ای دیوانه‌ام

هست‌ ننگ‌ از عاقل‌ و فرزانه‌ام

حرف‌ راه و چاه تا دیوانه‌ام

می‌ نماید باطل‌ و افسانه‌ام

من به عشق او هنوز افسانه ام

شد چو ذکر زلف او دیوانه ام

یا من اندر دید خود فرزانه ام

رفته یا عقلم ز سر، دیوانه ام