عکّه و درّاج با طوطی و زاغ

میپریدند اندر آن وادی باغ

چونک شد خورشید و ما را کرد داغ

چاره نبود بر مقامش از چراغ

گفت پیغمبر که رنجوری بلاغ

رنج آرد تا بمیرد چون چراغ

ذکر و فکری فارغ از رنج دماغ

کردمی با ساکنان چرخ لاغ

می‌فرستاد او غلامان را به باغ

تا که میوه آیدش بهر فراغ

گفت از پیریست آن ضعف دماغ

گفت بر چشمم ز ظلمت هست داغ

بر تو زندان بر من آن زندان چو باغ

عین مشغولی مرا گشته فراغ

داد حق اهل سبا را بس فراغ

صد هزاران قصر و ایوانها و باغ

ما نمی‌خواهیم این ایوان و باغ

نه زنان خوب و نه امن و فراغ

حمیتی بد جاهلیت در دماغ

بانگ شومی بر دمنشان کرد زاغ

مرغ مردهٔ خشک وز زخم کلاغ

استخوانها زار گشته چون پناغ

ما نمی‌خواهیم نعمتها و باغ

ما نمی‌خواهیم اسباب و فراغ

روز روشن هر که او جوید چراغ

عین جستن کوریش دارد بلاغ

ورنه لا عین رات چه جای باغ

گفت نور غیب را یزدان چراغ

جانهای انبیا بینند باغ

زین قفس در وقت نقلان و فراغ

همچو پیلم بر سرم زن زخم و داغ

تا نبینم خواب هندستان و باغ

متصل نبود سفال دو چراغ

نورشان ممزوج باشد در مساغ

جست از بیم عسس شب او به باغ

یار خود را یافت چون شمع و چراغ

بیند آن معشوقه را او با چراغ

طالب انگشتری در جوی باغ

خلق آبی را بود دریا چو باغ

خلق خاکی را بود آن مرگ و داغ