کارما از خلق شد بر ما دراز

چند ازین مشت گدای بی نیاز

مرد مجنون گفت ای دانای راز

ژنده‌ای بر دوختی زان روز باز

گر گنه کردی، در توبه‌ست باز

توبه کن کین در نخواهد شد فراز

پس زفان بگشاد گفت ای بی‌نیاز

پرده کن در پیش من زین راز باز

چون بدید آن زاهدی، کرد احتراز

تا نباید کرد بر مفسد نماز

قاضی ایشان را به کنجی برد باز

گفت صوفی خوش نباشد جنگ‌ساز

یافت مردی گورکن عمری دراز

سایلی گفتش که چیزی گوی باز

ای ز غفلت غرقهٔ دریای آز

می‌ندانی کز چه می‌مانی تو باز

چیست دنیا آشیان حرص و آز

مانده از فرعون وز نمرود باز

خواجه‌ای می‌گفت در وقت نماز

کای خدا رحمت کن و کارم بساز

زاهدش گفت ای به شاهی سرفراز

رخنه‌ای هست آن ز عزرائیل باز

ابلق بیهودگی چندین متاز

در غرور خواجگی چندین مناز

حق ترا پرورده در صد عز و ناز

تو ز نادانی به غیری مانده باز

سخت منقاری عجب دارد دراز

همچونی در وی بسی سوراخ باز

آخر ای غافل، ز خم بنیوش راز

بیش ازین خود را ز غفلت خر مساز

من چو خود را زنده در عمری دراز

پی نبردم، مرده کی یا بی تو باز

گر تو هستی از مرادی سرفراز

از مراد یک نفس چندین مناز

عاقبت جان سوخته، تن در گداز

بی‌پرو بی‌بال، عاجز مانده باز

خسروی می‌شد به شهر خویش باز

خلق شهر آرای می‌کردند ساز

آن همه دیدی و کردی احتراز

ننگرستی سوی آن یک چیز باز