هیچ می‌دانی چه می‌گوید رباب؟

ز اشک چشم و از جگرهای کباب

پوستی‌ام دور مانده من ز گوشت

چون ننالم در فراق و در عذاب

چوب هم گوید بُدم من شاخ سبز

[...]

ابشروا یا قوم هذا فتح باب

قد نجوتم من شتاب الاغتراب

افرحوا قد جاء میقات الرضا

من حبیب عنده‌ام الکتاب

قال لا تأسوا علی ما فاتکم

[...]

بُد ز گستاخی کسوف آفتاب

شد عزازیلی ز جُراَت رَدِّ باب

خار در پا شد چنین دشواریاب

خار در دل چون بود؟ وا دِه جواب

هر دو گون آهو گیا خوردند و آب

زین یکی سرگین شد و زان مُشکِ ناب

جز که صاحب ذوق کی شناسد بیاب

او شناسد آبِ خوش از شوره‌آب

حرفْ ظرف آمد درو معنی چو آب

بحرِ معنی عِندَهُ اُمُّ الکِتاب

آن شراب حق خِتامش مُشکِ ناب

باده را ختمش بود گَند و عذاب

رو ز سایه آفتابی را بیاب

دامن شه شمس تبریزی بتاب

چونک گل بگذشت و گلشن شد خراب

بوی گل را از که یابیم از گلاب

یک گهر بودیم همچون آفتاب

بی گره بودیم و صافی همچو آب

طایفهٔ نصرانیان بهر ثواب

چون رسیدندی بدان نام و خطاب

نیکوان را هست میراث از خوشاب

آن چه میراثست اورثنا الکتاب

تشنه را گر ذوق آید از سراب

چون رسد در وی گریزد جوید آب

باد را فرمود تا او را شتاب

برد سوی قعر هندستان بر آب

چون قلم از باد بد دفتر ز آب

هرچه بنویسی فنا گردد شتاب

صورت ما اندرین بحر عذاب

می‌دود چون کاسه‌ها بر روی آب

چون قضا آید شود دانش بخواب

مه سیه گردد بگیرد آفتاب

چونک در چه بنگریدند اندر آب

اندر آب از شیر و او در تافت تاب

هر که را باشد ز سینه فتح باب

بیند او بر چرخ دل صد آفتاب