کی حقیقت را ورق گنجا بود

صفحه‌اش را گر جهان پهنا بود

هرچه از زیبا رسد زیبا بود

زهر از شیرین لبان حلوا بود

حور و جنت دلکش و زیبا بود

پیش چشمی کز تو نابینا بود

ماهیی کش عالمی پهنا بود

برکه‌ای او را کجا گنجا بود

من نهنگم جای من دریا بود

کی مقامم جوی بی پهنا بود

گر کسی را دیدهٔ بینا بود

عید نبود ماتم بابا بود

قطره را بینی اگر تنها بود

چون به بحر افتاد کی پیدا بود

گفت حجت روشن و پیدا بود

صد زبان بر صدق من گویا بود

باطن از ظاهر بلی پیدا بود

حال دل را رنگ رو گویا بود

ذات این دو بی گمان یکتا بود

دو شبح مرآت و یک معنا بود

زانکه مطلق او به شرط لا بود

آن مقید شرط وی اشیا بود

هر حبابی بحر باپهنا بود

هر یکی موجی یکی دریا بود

کوهلاک دین و هم دنیا بود

آفتی بر جان ز سر تا پا بود

زاختیارم تا زبان گویا بود

هرچه‌ گوید زشت‌ و نازیبا بود

خاک باید ساکن‌ و برجا بود

باد باید تند و بی‌ پروا بود

چون گمان از نفس نابینا بود

هم یقین از عقل کافر زا بود