چو جَوجَو نیم جَو بر هر سرائی

نوشتند از پی چون تو گدائی

بگوی مادرم را کز دعائی

فراموشم مکن در هیچ جائی

فلک کوژست از سر تا به پائی

نیابی راستش در هیچ جائی

بدو گفتا که ای مرد خدائی

بدین زاری چنین گریان چرائی

خطاب آمد که تو مردودِ مائی

تو زین در دور شو، ما را نشائی

به پای تخت خفته اژدهائی

شده حلقه، نه سر پیدا نه پائی

که دل خوش دار در درد جدائی

که خواهد بود زین چاهت رهائی

که تا از میغِ تاریک جدائی

بتابد نور صبح آشنائی

که مردم را بنور آشنائی

توان دیدن ز یکدیگر جدائی

خطاب آمد ز اوج آشنائی

که چون گریان برای شوق مائی

تو بنگر کو کجا و تو کجائی

عجب نبوَد اگر باشد جدائی

کسی کو نام او بُردی بجائی

شدی هر ذرّهٔ یوسف نمائی

که این ساعت تو در عین بلائی

که از سر تا قدم جمله فنائی

برای بایزید آمد ز جائی

غریبی، در بزد چون آشنائی

غریبم آمده بهر لقائی

ببوی بایزید از دور جائی

تو ای محمود اگرچه پادشائی

ولیکن دل همی خواهد گدائی

ز چندین آدمی درهیچ جائی

نمی‌بینم سر موئی وفائی

عزیزا با تو گفتم ماجرائی

مدار آخر دریغ ازمن دعائی

همان بهتر که بی روی و ریائی

سحرگاهان بسازد با دعائی

چراکردم جوانی خرج جائی

که در پیری نهندم در بهائی