ستود و گفت کای پور گرامی

که اندر کردت اقرار غلامی

کمند همچو گیسوی و شامی

خناقی زاد از جبل الیتامی

از آن برتر بود آن قصر سامی

که گیرد دامنش دست تمامی

به صید وحشتم بگشای دامی

غبار از خاطرم بزدا به جامی

که شاها در جهانت هست نامی

چه می خواهی تو از عشق غلامی

کتابی مملو و مشحون تمامی

ز خط جامی و از شعر جامی

بیا بنشین بعیش و شاد کامی

تو جام جم بکش، من جام جامی

بیا از دور ساقی گیر جامی

که دور جم نمی ارزد بجامی

از این زلفش همی بینم بدان زلف

چو مرغی کافتد از دامی بدامی

ببازاری فتادستم که ندهند

[...]

چه گویم من ز وصف آن گرامی؟

در وصفش چنین سفته است جامی

اول جفتی ز گاوان گرامی

برون آرد ز آسیب جمامی

سر از پا کی شناسد تشنه کامی

که یابد مکنت شرب مدامی؟

ببخشی جمله فرزندش تمامی

کزو ماند به گیتی نام نامی

پس آن گه گشت یک غوغای عامی

به هم افتاده در هم خلق خامی

صباحی گشت گم در تیره شامی

مهی بنهفت در نیلی غمامی

اَلا مَن مُبَلِغٌ سَلُمی سَلامی

که در راهش دهم جان گرامی

نسیم صبح و بانگ مرغ برخاست

نَسیمی هاتَ لی کَأسُ المُدامی

مکن ناصح مرا دیگر ملامت

[...]

چو من هرکس ازین می خورد جامی

نمی‌داند حلالی از حرامی

ز ننگ کفر و ایمان درگذشتم

نهادم خوش برون از هردو گامی

جهان یک سر به کام خویش دیدم

چو بنهادم برون از خویش گامی

چو من هرکس ازین می خورد جامی

نمی‌داند حلالی از حرامی

اگر دل دلبری پس دل کدامی

اگر دلبر دلی دل را چه نامی

ولی چون کرد حیرت تیزگامی

عنایت بانگ برزد کی نظامی