کفنش پنبه و عمود آتش

شعله از تار تار او سرکش

پس نبی و وصی در امّت خوبش

هست میزان معدلت اندیش

گر بود سازگار آن مهوش

زند از خجلتم بجان آتش

بود از نومیدی آن آه کش

کآمدی از پرده بیرون ماه وش

حال من داند جدا زان ماهوش

تشنه یی، کو جان سپارد از عطش

هر که بر جان عاشقان خندد

گریه‌ای واجب است بر حالش

از حکایت سال سیصد و نه

این حدیثم کجا شود فرمش

که چو حلاج را بدار زدند

نه رخش زرد شد نه چهره ترش

چون برآمد فراز دار بقا

[...]

تا به بیمار خانه بردندنش

به پزشکان همی سپردندش

گشته رویش شعار شاه حبش

زده مویش بهند و چین آتش

روبکام اندرون زبان درکش

که تو چون پنبه ای و نطق آتش

اندرین چار شب زفکرت وهش

گوسفند ار نشد خروس بکش

خوانده هنگام سوق میش و چپش

اتوکا علی اعصا واهش

جمع گشتی ز ربع روز، مهی

بود جشن «‌وهیزک‌» اندر پیش

گشت تقویم‌ها از آن پس راست

که جلالی است نام تاریخش

بود ازینگونه مبدأ تقویم

که بگفتم تمام تاریخش

چون‌ روان‌ با شدت وظیفه خوبش

کارهایت روان شود از پیش

گلبنان را نموده پیرایش

تاک‌ها را بداده پرکاوش

بازگشتیم سوی خانهٔ خوبش

دیدمش سر فکنده اندر پیش

لیک افغان چراست تلخ و ترش

کی برادر شود برادرکش‌؟‌!

حمله بردند بر شه و سپهش

عاقبت پست شد سر و کله اش