سعدی » گلستان » دیباچه
لَقَد سَعِدَ الدُنیا بهِ دامَ سَعدُه
وَ أَیَّدَهُ الْمَولیٰ بِأَلوِیَةِ النَّصرِ
کذلکَ یَنْشَأُ لینةٌ هو عِرقُها
و حُسنُ نباتِ الْأَرضِ من کَرمِ الْبَذرِ
سعدی » گلستان » دیباچه
بَلَغَ الْعُلیٰ بِکمالِهِ، کَشَفَ الدُّجیٰ بِجَمالِهِ
حَسُنتْ جَمیعُ خِصالِه، صَلُّوا علیه و آلِهِ
سعدی » گلستان » باب اول در سیرت پادشاهان » حکایت شمارهٔ ۱
اذا یئِسَ الانسانُ طالَ لِسانُهُ
کَسَنَّورِ مغلوبٍ یَصولُ عَلی الکلبِ
سعدی » گلستان » باب اول در سیرت پادشاهان » حکایت شمارهٔ ۳
اقلُّ جِبالِ الارضِ طورٌ و اِنّهُ
لاَعظَمُ عندَ اللهِ قدراً وَ منزلا
سعدی » گلستان » باب اول در سیرت پادشاهان » حکایت شمارهٔ ۱۴
اذا شبعَ الکمیُّ یَصولُ بَطشاً
وَ خاوی البطنِ یَبْطِشُ بِالفَرارِ
سعدی » گلستان » باب اول در سیرت پادشاهان » حکایت شمارهٔ ۱۶
الا لا یجأرَنَّ اخو البلیّة
فللرّحمنِ الطافٌ خَفیّه
سعدی » گلستان » باب دوم در اخلاق درویشان » حکایت شمارهٔ ۵
اِنْ لمْ اَکُن راکِب المواشی
اَسعی لَکم حامِلَ الغواشی
سعدی » گلستان » باب دوم در اخلاق درویشان » حکایت شمارهٔ ۸
کُفَیتَ اَذیً یا مَن یَعُدُّ مَحاسنی
علانیَتی هذا ولم تدرِ ما بَطَنَ
سعدی » گلستان » باب دوم در اخلاق درویشان » حکایت شمارهٔ ۹
اُشاهِدُ مَنْ اَهوی بِغَیْر وَسیلةٍ
فَیَلْحَقُنی شَأنٌ اَضلُّ طَریقاً
سعدی » گلستان » باب دوم در اخلاق درویشان » حکایت شمارهٔ ۲۰
نُهاجُ اِلی صوتِ الاَغانی لِطیبها
و انتَ مُغنٍّ اِنْ سَکَتَّ نطیبُ
سعدی » گلستان » باب دوم در اخلاق درویشان » حکایت شمارهٔ ۲۳
اِنّی لَمُستَتِرٌ مِنْ عَینِ جیرانی
وَ الله یَعلمُ اِسراری و اِعلانی
سعدی » گلستان » باب دوم در اخلاق درویشان » حکایت شمارهٔ ۲۷
وَ عِندَ هُبوبِ النّاشراتِ عَلَی الحِمی
تَمیلُ غُصونُ البانِ لا الحَجَرُ الصَّلدُ
سعدی » گلستان » باب دوم در اخلاق درویشان » حکایت شمارهٔ ۳۳
وَ اَفانینِ عَلیها جُلَّنار
عُلِّقَتْ بِالشَّجَرِ الاَخْضَرِ نار
سعدی » گلستان » باب سوم در فضیلت قناعت » حکایت شمارهٔ ۱۰
بِئس المطاعِمُ حینَ الذُلِّ تَکسِبُها
القِدرُ مُنْتَصَبٌ وَ القَدرُ مَخفوضٌ
سعدی » گلستان » باب سوم در فضیلت قناعت » حکایت شمارهٔ ۱۶
یا لیت قبلَ مَنیَّتی یوماً اَفوزُ بمُنیتی
نَهراً تلاطَمُ رُکبَتی و اَظَلُّ املاءُ قِربَتی
سعدی » گلستان » باب سوم در فضیلت قناعت » حکایت شمارهٔ ۲۰
قالو عَجینُ الکِلْسِ لَیْسَ بِطاهِرٍ
قُلْنا نَسُدُّ بِه شُقوقَ المَبرِزِ
سعدی » گلستان » باب چهارم در فواید خاموشی » حکایت شمارهٔ ۱
و اَخو العَداوَةِ لا یَمُرُّ بِصالِحٍ
اِلّا و یَلمِزُهُ بِکَذّابٍ اَشِر
سعدی » گلستان » باب چهارم در فواید خاموشی » حکایت شمارهٔ ۱۲
اذا نَهَقَ الخَطیبُ اَبوالفَوارِس
لَهُ شَغَبٌ یَهُدُّ اصطَخرَ فارِس
سعدی » گلستان » باب پنجم در عشق و جوانی » حکایت شمارهٔ ۱۰
فَقَدتُ زَمانَ الوَصلِ و المَرءُ جاهِلٌ
بِقَدرِ لَذیذِ العَیشِ قَبلَ المَصائِبِ
سعدی » گلستان » باب پنجم در عشق و جوانی » حکایت شمارهٔ ۱۲
و اِن سَلِمَ الإنسانُ مِن سوءِ نَفسِهِ
فَمِن سوءَ ظَنِّ المُدَّعی لَیسَ یَسلَمُ