گفت: خیز اکنون و سازه ره بسیچ

رفت باید، ای پسر، ممغز تو هیچ

چراغ است مر تیره شب را بسیچ

به بد تا توانی تو هرگز مپیچ

نشاید درنگ اندرین کار هیچ

کجا آید آسایش اندر بسیچ

ز خورد و ز بخشش میاسای هیچ

همه دانش و داد دادن بسیچ

که از رای او سر نپیچم به هیچ

درین روزها کرد زی من بسیچ

کز اندیشهٔ بد مکن یاد هیچ

دلت شاد کن کار مهمان بسیچ

وزان پس ورا گفت مندیش هیچ

دلیری کن و رزم دیوان بسیچ

بدو گفت ازین خود میندیش هیچ

هشیواری و رای و دانش بسیچ

بگفت ستاره‌شمر مگرو ایچ

خردگیر و کار سیاوش بسیچ

که چندین به خون سیاوش مپیچ

که آرام خوار آید اندر بسیچ

تو درویش را رنج منمای هیچ

همی داد و بر داد دادن بسیچ

نمانم که رستم برآساید ایچ

همی کینه را کرد باید بسیچ

دریغش نیاید ز بخشیدن ایچ

نه آرام گیرد به روز بسیچ

مرا گفت بر کار رستم بسیچ

ز بند و ز خواری میاسای هیچ

تن خویش را نیز مستای هیچ

به ایوان شو و کار فردا بسیچ

دریغش نیاید ز بخشیدن ایچ

نه آرام گیرد به روز بسیچ

گنهکار یزدان مباشید هیچ

به پیری به آید به رفتن بسیچ

نباشد مرا سوی ایران بسیچ

تو از عهد بهرام گردن مپیچ

که او را نبینند خشنود ایچ

همه درفزونیش باشد بسیچ

سخن را مگردان پس و پیش هیچ

جوانمردی وداد دادن بسیچ