در دستبرد نظم، ز دوران گزینه ام

گردون به صد قران ننماید قرینه ام

من خضرخان تاج دهم در جهان نطق

خضرست رشگ خورده لفظ کمینه ام

سیمرغ فارغم که نه دانه خورم نه آب

[...]

منزل نکرده دل هنوز اندر حریم سینه ام

عشق تو در دل داشت جا من عاشق دیرینه ام

از دل خراش افغان من تیغت به خونم تیز شد

تیغ تو را سوهان بود گویی خراش سینه ام

من دانه چین مرغی نیم کایم به دام کس فرو

[...]

مصیقل شد آیینه‌سان سینه‌ام

دو عالم مصور در آیینه‌ام

ساغر می کی بشوید گرد غم از سینه‌ام

همچو جوهر ریشه کرده زنگ در آیینه‌ام

هر سر مویم چو سوزن رخنه‌ای دارد ز غم

مشرق آه است چون مجمر سراسر سینه‌ام

گرچه خود عاجزترم از مور در جنگاوری

[...]

نیست از گردون غباری بر دل بی‌کینه‌ام

جلوه طوطی کند زنگار در آیینه‌ام

سبزه من می‌کند نشو و نما در زیر سنگ

نیست کوه غم گران بر خاطر بی‌کینه‌ام

نیستم محتاج کسوت چون فقیران دگر

[...]

صاف چون صبح است با عالم دل بی‌کینه‌ام

می‌توان رو دید از روشندلی در سینه‌ام

از می روشن سیاهی آب حیوان می‌شود

نیست بر خاطر غباری از شب آدینه‌ام

گر زنم مهر خموشی بر لب خود می‌شود

[...]

دیده از صورت‌پرستی بسته بود آیینه‌ام

نوخطی دیدم که بازی کرد دل در سینه‌ام

جوش زد امید تو در سینه‌ام

جلوه‌گه عکس شد آیینه‌ام

شمعم و پروانه ام با شد دل بی کینه ام

رخنه دیوار فانوس است چاک سینه ام

از سبکروحان به خاطرها نمی آید گران

عکس را از خود نمی سازد جدا آئینه ام

بر گنه کاران نوید مغفرت آب بقاست

[...]

لخت لخت از یاد رویت شد دل بی کینه ام

عاقبت از شوخی عکست شکست آیینه ام

پنجهٔ عشقت درونم را ز بس کاویده است

پردهٔ فانوس شمع دل شد آخر سینه ام

خصم سرکش را شکست از سینه صافی می دهم

[...]

سر خط نازیست امشب زخمهای سینه‌ام

جوهر تیغ که گل کرده‌ست از آیینه‌ام

شعله‌ گر بارد فلک در عالم فقرم چه باک

حصن سنگینیست ‌گرد خرقهٔ پشمینه‌ام

چون‌ گلم در نیستی پرواز هستی بود و بس

[...]

چنان تازه کن داغ دیرینهام

که دوزخ برد آتش از سینه ام

زان صدا، جوشید خون سینه ام

زان صدا، نوشد غم دیرینه ام

که جز این یک تن سرور سینه ام

درّ دیگر نیست در گنجینه ام

من‌ چو طوطی‌ در پس‌ آیینه ‌ام

ریزد او نقش‌ سخن‌ در سینه‌ ام

هست‌ یاد آن صحبت‌ دیرینه‌ام

بحر مواج است‌ ورنه‌ سینه‌ام

از غم‌ عشقت‌ دل بی‌کینه‌ام

گشته‌ نصرانی‌ به‌ دِیر سینه‌ام

ساز صافی از صفا آئینه‌ام

دست محرومی منه بر سینه‌ام

ای انیس و مونس دیرینه‌ام

داغ خود چون مینهی بر سینه‌ام

که جوشد زکینش همی سینه ام

چرا او امان یابد از کینه ام؟