کجااند آن حکیمان تا ببینند

که اکنون چون سخن می‌آفرینند

به شادی روز و شب با هم نشینند

ولیکن کام دل از هم نبینند

نخواهم کت بدین زاری ببینند

چنین با تو به خاک اندر نشینند

خردمندان که ایشان را ببینند

یکایک را ز ویرو برگزینند

گزیدم آنکه نادانان گزینند

نشستم همچنان کایشان نشینند

اگرچه گرد بالینم نشینند

چنانم از نزاری کم نبینند

غریبانی که خاکم را ببینند

زمانی بر سر گورم نشینند

که شاهان پاک با موبد به کینند

همه رامین و ویرو را گزینند

سپاه من همه با من به کینند

به شاهی پاک رامین را گزینند

خوشا آنانکه هر شامان ته وینند

سخن با ته گرند با ته نشینند

مو که پایم نبی کایم ته وینم

بشم آنان بوینم که ته وینند

خوشا آنان که با ته همنشینند

همیشه با دل خرم نشینند

همین بی رسم عشق و عشقبازی

که گستاخانه آیند و ته بینند

این همه بد فعال و بی‌دینند

چه توان کرد مردمان اینند

دهر بد رای و خلق بد بینند

راهت این است و مردمان اینند

کریمانی که با مهمان نشینند

به مهمان بهترک زین باز بینند

مگر پیغمبران کایشان امینند

به نامحرم نگویند آنچه بینند

خدایا حرف‌گیر‌ان در کمینند

حصاری ده که حرفم را نبینند

آنها که درین درد مرا میبینند

در درد و دریغای منِ مسکینند

چون یک سر موی از تو خبر نیست رواست

گر هر موئی به ماتمی بنشینند

شمع آمد و گفت: جمع اگر بنشینند

بر من دگری به راستی بگزینند

چون گردن راستان بمی باید زد

بیچاره کژان! چو راستان این بینند

ستاده انبیا و مرسلینند

که تا امشب جمالت را به بینند

ولی هر یک یکی را برگزینند

بیک خوان دو برادر در نشینند