آنرا که فنا شیوه و فقر آیینست

نه کشف یقین نه معرفت نه دینست

رفت او ز میان همین خدا مانْد خدا

الفقر اذا تم هو الله اینست

دنیا به مثل چو کوزهٔ زرین است

گه آب در او تلخ و گهی شیرین است

تو غره مشو که عمر من چندین است

کاین اسب عمل مدام زیر زین است

این مشک سیه که یار را بالینست

پیرایه ماه و زینت پروینست

زلف سیهت بلای من چندنیست

باز این چه بلای خط مشک آگینست

گُلت چون نیم‌پژمرده چنین‌ست،

سزاوارِ هزاران آفرین‌ست.

کجا فرمان شاهنشه چنینست

مرا فرمان او همتای دینست

شهنشه گفت نیکست ار چنینست

دل رامین سزای آفرینست

تو گویی باد پیشم آتشینست

زمین در زیر پایم آهنینست

مرا این جای فردوس برینست

که در وی حور با من همنشینست

چه سودست ار بخوبی حور عینست

که با من مثل دیو بد به کینست

بدو گفت این که تو گویی چنینست

دل من با روان من به کینست

مرا چه چاره چون بختم چنینست

تو گویی چرخ با جانم به کینست

چنان دانم که این سختی پسینست

دلم زین پس به شادی بر یقینست

سمنبر ویس گفت آری چنینست

و لیکن بخت من با من به کینست

مرا چون بخت من با من به کینست

ز بیگانه چه نالم گر چنینست

چه بد کردم که او با من چنینست

مگرباد تو با من هم به کینست

عتابست این نه جنگ راستینست

چرا با جان من چندینت کینست

و لیکن بخت من امشب چنینست

که چون بدخواه من با من به کینست

این قصر خجسته که بنا کرده‌ای امسال

با غرفهٔ فردوس به فردوس قرینست

همچون حرمش طالع سعدست و مبارک

همچون ارمش نقش مهنا و گزینست

چون قدر تو عالی و چو روی تو گشاده

[...]

آن روز که بیش با من او را کینست

بیشش بر من کرامت تمکینست

گویم به زبان نخواهمش گر دینست

شوخیست که می کنم چه جای اینست

در مرگ حیات اهل داد و دینست

وز مرگ روان پاک را تمکینست

نز مرگ دل سنایی اندهگینست

بی مرگ همی میرد و مرگش زین‌ست