نظر چون بر جمال نازنین زد

کله بر آسمان سر بر زمین زد

خود را ز دریغ بر زمین زد

بسیار تپانچه بر جبین زد

اوّل سر خویش بر زمین زد

وانگه در عذر و آفرین زد

قدم بر ذروهٔ خلد برین زد

علم بر عرش رب العالمین زد

لبش نیرنگ خط چون برنگین زد

بسبزی آسمان را بر زمین زد

قدم در شک و دم در آفرین زد

سه جادرپیش شه سر بر زمین زد

بت ما در یقین دم از یقین زد

ز کفر خود رقم بر عین دین زد

چو بشنید افسر افسر بر زمین زد

گره بر ابرو و چین بر جبین زد

بر ابروی ناگشاده چین زد

صد عقده خشم بر جبین زد

بر او و قصر او صد آفرین زد

بدین شکرانه سرها بر زمین زد

موافق خیمه بر چرخ برین زد

منافق خویشتن را بر زمین زد

هر که بر دار فنا مردانه پشت پا نزد

غوطه در سرچشمه خورشید چون عیسی نزد

چون صدف در دامن خود گوهر مقصد نیافت

تا به جان بی نفس غواص بر دریا نزد

خون دل شد در بساط سینه اش یاقوت و لعل

[...]

نه لو بد رام را کو زخم کین زد

که تیر عشوه سیتا از کمین زد

شمشیر نبود آنکه براو خصم ز کین زد

بود آتش سوزنده که بر خانه دین زد

هر گرد که برخاست از آن معرکه، خود را

بر آینه خاطر جبریل امین زد

باران نبود، کز غم لب تشنگی اش، بحر

[...]

به کار کشتی او را بر زمین زد

به قصد کشتن او را بر جبین زد

گنگ به آن دم که دم از وی نزد

یا دو سه پیمانه از آن می نزد