زلف تو را جیم که کرد آن که کرد

خال تو را نقطهٔ آن جیم کرد

وآن دهن تنگ تو گویی کسی

دانِگَکی نار به دو نیم کرد

به ارّه‌ش سراسر به دو نیم کرد

جهان را از او پاک بی‌بیم کرد

میانش به خنجر به دو نیم کرد

دل جادوان زو پر از بیم کرد

سناندار نیزه به دو نیم کرد

دل شیر چنگی پر از بیم کرد

میانش به خنجر بدو نیم کرد

سپه را به کردار او بیم کرد

کمرگاه طرخان بدو نیم کرد

دل کهرم از درد پربیم کرد

جهان از بداندیش بی‌بیم کرد

تن اژدها را به دو نیم کرد

جهان از بداندیش بی‌بیم کرد

دل بدسگالان بدو نیم کرد

ز سر تا میانش بدونیم کرد

دل نره شیران پر از بیم کرد

نیا را به خنجر به دو نیم کرد

سر کینه‌جویان پر از بیم کرد

میانش به خنجر به دو نیم کرد

بدو مرد بیداد را بیم کرد

بزد بر میانش بدو نیم کرد

دل برز ایلا پر از بیم کرد

بزد تیغ و او را به دو نیم کرد

دل شاه مکران پر از بیم کرد

میان سپهبد به دو نیم کرد

سپه را همه دل پر از بیم کرد

بهر رخم مردی بدونیم کرد

چو زد تیغ با مرگ تسلیم کرد

دل دنیی از دیو بی‌بیم کرد

مه آسمان را به دو نیم کرد

به خنده لبان نقطه میم کرد

شباهنگ در میم دونیم کرد

به فرجام بنگر که دژخیم کرد

مر او را به ارّه به دو نیم کرد

اگر بر میان زد به دو نیم کرد

دل تیره چهران پُر از بیم کرد

به خنجر میانش به دو نیم کرد

دل تاجداران پر از بیم کرد