جز از سلطان زهر شاهی که باشد در هنر بیشی

چنان چون کاندر آن بیشی به قدر و منزلت پیشی

معین دینی و ویران کننده بدعت کیشی

بدان ماند که دین پاک را نزدیکتر خویشی

ولی را در دهن نوشی عدو را بر جگر نیشی

[...]

ای دل مخور اندیشه فردا بیشی

نزدیک مشو به غم ز دوراندیشی

با عقل مگیر تا توانی خویشی

کز لهو ترا عقل دهد درویشی

هر چه در خاطرت بیندیشی

همه معلوم اوست‌ در پیشی

زشتی و خوبی وکم و بیشی

رنج و راحت‌، غنا و درویشی

بسته بودی نقاب درویشی

چون گشادی تو قفل در پیشی

هرکه را هست اندُه بیشی

همره اوست کفر و درویشی

چون تو با آفتاب و مه خویشی

سایه بر تو چرا کند پیشی

تو به پیری ز مرگ نندیشی

ملک‌الموت را مگر خویشی

نکند وقت حمله‌اندیشی

سایهٔ او برو همی پیشی

روستایی ز بیم درویشی

رفت تا بر قضا کند پیشی

از چنین اقربا چه اندیشی

تا خوشی چیست در چنین خویشی

هیچ از حادثات نندیشی

کی کند با تو یک زمان خویشی

ای رکن الدین ، ز ابر و دریا بیشی

وز جملهٔ سرکشان گیتی پیشی

یک عالم را سخای تو باز خرید

از رنج نیاز و آفت درویشی

روستایی ز بیم درویشی

خواست تا بر قضا کند پیشی

بر بساطش به مدحت اندیشی

عنصری را دهم سه شش پیشی

بر آن سبزه شبیخون کرد پیشی

که با آن سرخ گل‌ها داشت خویشی

صد وعدهٔ مهر داده بیشی

با نیم وفا نکرده خویشی

از بیم سگان برفت پیشی

با سگبانان گرفت خویشی

با تن مرد بد کند خویشی

در حق دیگران بداندیشی

کرده با جنبشِ فلک خویشی

باد را داده منزلی پیشی