بنه برنهادند و در پیش کرد

ز بیگانه، آهنگ زی خویش کرد

درم دار را خوار و درویش کرد

دل مرد دیندار بد کیش کرد

گرچه شیخ آنجا نظر در پیش کرد

عشق آن بت‌روی، کار خویش کرد

همت عالیت کار خویش کرد

دم نزد تا شیخ را در پیش کرد

عشق او آمد مرا در پیش کرد

عقل من بر بود و کار خویش کرد

چون بشد غازی نماز خویش کرد

بازآمد جنگ هر دم بیش کرد

خود حیا را جابچشم خویش کرد

او نظر در حرمت او بیش کرد

سوی عیسی آمد و مفتیش کرد

در هدایت تا ابد مهدیش کرد

خاک او را قبله جای خویش کرد

هر زمانی ماتم او بیش کرد

مور را دل پر سخن در پیش کرد

تا سلیمان را ازو بی خویش کرد

جمله را سیلاب لعنت پیش کرد

تا مرا هم مسخ و هم بی خویش کرد

او به وسع خویش کار خویش کرد

من توانم مکرمت زو بیش کرد

از ستم هر کو دلی را ریش کرد

آن جراحت بر وجود خویش کرد

چنین ناجوانمردی‌یی پیش کرد

ولی هم سزای سر خویش کرد

چنان دست جود و کرم پیش کرد

که نیش خِجالت دلم ریش کرد

هر که با دنیا بزرگی پیش کرد

بیشتر خردش به دست خویش کرد

شیوه دست ارادات پیش کرد

کز مراعاتم مرید خویش کرد

تا رخ تو زلف ترا پیش کرد

زلف تو مه را به پس خویش کرد

چشم تو دی ملک جهان می گرفت

مست شد آن غمزه و فرویش کرد

دوش دهانت نمکی می فشاند

[...]

ظلم و بیداد منش درویش کرد

محنت گلخن دلش را ریش کرد

آه که نیش غمت خاطر من ریش کرد

وه که دلم جان و سر در پیِ آن نیش کرد

هرکم و بیشی که کرد یار ز جور و ستم

بیش مکن گفتمش رغم مرا بیش کرد

لاف سری می زند عقل ولی هرکجا

[...]