نه چشم از بهر کین خویش دارد

کجا از بهر دین و کیش دارد

زن میل ز مرد بیش دارد

لیکن سوی کام خویش دارد

چو این عاشق گوا با خویش دارد

بنو هر روز رونق بیش دارد

ز مرگت گر کسی دل ریش دارد

ز خود ترسد که آن در پیش دارد

در اینجا پردهٔ در پیش دارد

از آن غم دایماً دل ریش دارد

جنیدت سر چو گوئی پیش دارد

که ازتو عقل پیش اندیش دارد

کسی کاو عقل دور اندیش دارد

همیشه می به نزد خویش دارد

بجز خون رزان مرهم نجوید

کسی کاو دل زگردون ریش دارد

سرمن، خاک آن، کاین راه ورزد

[...]

صنم چون دید کو دل ریش دارد

تمنائی به جای خویش دارد

کسی کاو عقلِ دوراندیش دارد

بسی سرگشتگی در پیش دارد

اگر او گوهر از تو بیش دارد

ولیکن گوهری درویش دارد

چو سوزد بیش راحت بیش دارد

مگر کآتش‌پرستی کیش دارد

مگر راه سپهر خویش دارد

که ره بر این بلندی پیش دارد

زن میل به مرد بیش دارد

لیکن سر کار خویش دارد

کجا غم خاطرم را ریش دارد

که او از من، غم من بیش دارد

دردی که می کشد جان منت به خویش دارد

نامی که می برد دل مصحف به پیش دارد

جهان هر دم رهی در پیش دارد

به دستی نوش و دستی نیش دارد