دژم گیو برخاست از پیش او

که خام آمدش دانش و کیش او

برفتند گردنکشان پیش او

ز گردان بیگانه و خویش او

از ایران سپه مانده بُد پیش او

همه رزم کردن بُدی کیش او

حکیمان هشیار دل پیش او

خردمند مونس خرد خویش او

نباشد کس از خاصگان پیش او

جز او کافرین باد بر کیش او

سواری که راند فرس پیش او

نهد تیری از جعبه در کیش او

چو بر خون شتابنده شد نیش او

نیامد کس از بیم در پیش او

برآن شد دلِ دانش‌اندیش او

که آرند سقراط را پیش او

سرخ سواری به ادب پیش او

لعل قبایی ظفر اندیش او

دید سلطان را نشسته پیش او

مضطرب شد عقل دوراندیش او

بر میان بستی کمر در پیش او

خسرو عالم شدی درویش او

تا در آن حالت شود بی‌خویش او

ننگرد هیچ از پس و از پیش او

گر نبودی لحظه‌ای در پیش او

جوی خون راندی دل بی خویش او

در میان شان بود پیری خویش او

مرهمی بهر درون ریش او

عقل انسان لال گشته پیش او

جمله شاهان جهان درکیش او

این بگفت و بازگشت از پیش او

مرده مانده عاشق درویش او

میروی چون کافر درویش او

کی توان شد این چنین در پیش او

هر زمان چون نیستم دلریش او

تیغ بنهم با کمردر پیش او

دید سلطان را نشسته پیش او

مضطرب شد عقل دوراندیش او

چون بخواند آن خطبه را در پیش او

خواست تحسین طبع دوراندیش او