خطبهٔ در نعت و توحید خدای
کرده بود انشا بزرگی رهنمای
سجع بود آن خطبه رنجی برده بود
پیش شیخ کرکان آورده بود
چون بخواند آن خطبه را در پیش او
خواست تحسین طبع دوراندیش او
شیخ گفتا بر دلم صد غم نهاد
آن دل بیکار کاین برهم نهاد
هر که دل زنده ست در سودای دین
نبودش بی هیچ شک پروای این
یک نشان مرد بیکار این بود
شغل مشغولان پندار این بود
مرد را آن خطبه بر دل سرد شد
خجلتش آورد و رویش زرد شد
حال من با این کتاب اینست و بس
حجت بیکاری دینست و بس
چند گوی آخر ای دل تن بزن
نفس را خاموش کن گردن بزن
چند شعر چون شکر گوئی تو خوش
همچو بادامی زفان در کام کش
پنبه را یکبارگی برکش ز گوش
در دهن نه محکم و بنشین خموش
با انتخاب متن و لمس متن انتخابی می‌توانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
هوش مصنوعی: در این متن، شاعر به بیان احساسات خود درباره خطبه‌ای که در وصف خداوند و توحید نوشته شده، می‌پردازد. او از تأثیر عمیق این خطبه بر قلب و دل خود سخن می‌گوید و بیان می‌کند که این کلمات بر دلش غم می‌نهد و او را خجل می‌کند. شاعر اشاره دارد که هر کسی که دل زنده‌ای داشته باشد، در پی دین دیگر نگرانی نخواهد داشت. همچنین به نوعی انتقاد از بیکاری و عدم مشغولیت در کارهای معنوی دارد. او در نهایت به خود می‌گوید که باید سکوت کند و از زیاده‌گویی بپرهیزد تا به حقیقت برسد. به طور کلی، متن بر رابطه بین دین، خلوص نیت و اهمیت عمل تأکید دارد.
هوش مصنوعی: خطبه‌ای درباره ستایش و یکتایی خداوند بیان شده که به خوبی و بزرگی راه را نشان می‌دهد.
هوش مصنوعی: آن سخن زیبا و هماهنگ، از درد و رنجی که کشیده شده، به پیش شیخ کرکان آورده شده است.
هوش مصنوعی: وقتی آن خطبه را در حضور او خواند، به تمجید و ستایش از فهم و دوراندیشی او پرداخت.
هوش مصنوعی: شیخ گفت که بر دل من غم‌های زیادی ریخته است و آن دل بیکار که این غم‌ها را ایجاد کرده، در واقع باعث شده که همه چیز به هم بریزد.
هوش مصنوعی: هر کسی که دل زنده و آگاه دارد، در آرزوی دین و معنویت است و به هیچ وجه نگران چیزهای دنیوی نخواهد بود.
هوش مصنوعی: بیکار بودن یک مرد به این معناست که او دچار خیال و افکار واهی است، در حالی که انسان‌های مشغول به کار در واقع درگیر انجام کارهای عملی و واقعی هستند.
هوش مصنوعی: مرد وقتی آن سخن را شنید، احساس شرمندگی کرد و رنگش پرید.
هوش مصنوعی: حال من با این کتاب این است که تنها دلیل و سند بیکاری من همین است و بس.
هوش مصنوعی: ای دل، چند بار باید در این دنیا به خود سختی بدهی؟ حالا وقت آن رسیده که از نفس و اندیشه‌های بیهوده بگذری و با قدرت زندگی را ترک کنی.
هوش مصنوعی: چندین شعر را شیرین چون شکر بگو، مانند طعمی دلپذیر که بادام در دهان دارد.
هوش مصنوعی: پنبه را یکباره از گوش خود خارج کن، نه به‌طور محکم، و سپس ساکت بنشین.
پیشنهاد تصاویر مرتبط از منابع اینترنتی
راهنمای نحوهٔ پیشنهاد تصاویر مرتبط از گنجینهٔ گنجور
معرفی ترانه‌هایی که در متن آنها از این شعر استفاده شده است
تا به حال ۲ حاشیه برای این شعر نوشته شده است. 💬 من حاشیه بگذارم ...
reply flag link
reply flag link
برای حاشیه‌گذاری باید در گنجور نام‌نویسی کنید و با نام کاربری خود از طریق آیکون 👤 گوشهٔ پایین سمت چپ صفحات به آن وارد شوید.