نه ستم رفته به من زو و نه تلبیسی

که مرا رشته نتاند تافت ابلیسی

جبرئیل آمد روح همه تقدیسی

کردم آبستن، چون مریم بر عیسی

بچه‌ای دارم در ناف چو برجیسی

با رخ یوسف و بوی خوش بلقیسی

تا تو در بند زرق و تلبیسی

در سقر یار غار ابلیسی

مبادا بهره‌مند از وی خسیسی

به جز خوشخوانی و زیبانویسی

اگر طعنی زند بر وی خسیسی

بجز وحشت مباد او را انیسی

مباش آخر بدین باریک ریسی

که یک یک نخ چنین بر من نویسی

منم باتو تو با من هم جلیسی

چرا درمانده در نفس خسیسی

ایا آدم چو تو دُرّ نفیسی

همی خواهی در اینجا هم جلیسی

درون جان تو با او هم جلیسی

مصفّائی نه چون نفس خسیسی

خر عیسی تنست و دل عیسی

این سخن را مدان به تلبیسی

بنی آدم نباشد هر خسیسی

نباشد چون فرشته هر بلیسی

کنم حرفی ز حکمت بر تو املا

که شاید گر به آب زر نویسی

به زهر خویش اگر دست آوری به

که از شهد کسان انگشت لیسی

یاقوت لبش به خوشنویسی

ماهش به شعار مشک ریسی

می‌کن زان نوک خوشنویسی

زان دوک ز مشک رشته ریسی

ره مردم بزنی هر نفس از تلبیسی

مگر ای صوفی سالوس تو خود ابلیسی

هدهد از شهر سبا لاف مزن صبح و مسا

که سلیمان رود آنجا که بود بلقیسی

ذره وارند هواخواه بمهرت آفاق

[...]

ای پری سیر لعبت با فروغ برجیسی

وی فرشته خو دلبر خو با فریب ابلیسی

می بده که گلشن یافت مرغکان تقدیسی

سرو بن چو آصف زد زعلم ادریسی

تا نپنداری صوفی است هر ابلیسی

احمقی خامی کوته نظری پیسی

نشده همدم عیسائی و ادریسی

که بیاموزد درسم و ره تقدیسی

نیاید ور بدست او نفیسی

شود قانع باشیاءء خسیسی

ترکیا! تا زر و سیمت به کف است

جاذب خلق، چو مغناطیسی

در نظر با همه نادانیها

چون فلاطون و ارسطالیسی

ور زرت نیست همانا به نظر

[...]

به پنجم هست «‌تخت طاقدیسی‌»

توانی نیزبی نسبت نویسی