ز هر چیز چندان که اندازه نیست

اگر بر نهی پیل باید دویست

به زودی بساز و سخن را مه‌ایست

ز لشگر گزین کن سواری دویست

غلام و کنیزک به بر هم دویست

بگویش که با تو مرا جنگ نیست

گر از بودن ایدر مرا نیکویست

برین کردهٔ خود نباید گریست

ز هر سو که پویی بدو راه نیست

همه گرد بر گرد او در یکیست

ببینم که رای جهاندار چیست

رخ شمع چرخ روان سوی کیست

اگر سال گردد هزار و دویست

بجز خاک تیره مرا جای نیست

ندانم که این گفتن بد ز کیست

و زین آفریننده را رای چیست

دگر حمله کردش هزار و دویست

ورازاد را گفت لشکر مه‌ایست

نگه کن که در خاک جفت تو کیست

برین خواسته چند خواهی گریست

چنان بازگشتند آن کس که زیست

که بر یال و برشان بباید گریست

به گرد اندرش ژنده‌پیلان دویست

تو گفتی به گیتی جز آن جای نیست

به توران و ایران چنو نیو کیست

چنین خام گفتارت از بهر چیست

ببین تا ز هر دو سزاوار کیست

که با برز و با فرهٔ ایزدیست

بدو گفت کاووس کاین رای نیست

که فرزند هر دو به دل بر یکیست

چه مردست و این مرد را نام چیست

هم آورد او در جهان مرد کیست

همه دانش ما به بیچارگیست

به بیچارگان بر بباید گریست

تو خستو شو آنرا که هست و یکیست

روان و خرد را جزین راه نیست

سخن هرچ بایستِ توحید نیست

به ناگفتن و گفتن او یکیست

ترا از پدر سربسر نیکویست

ندانم که آزردن از بهر چیست