آب و آتش بهم نیامیزد

بالوایه ز خاک بگریزد

چه سود کند، که آتش عشقش

دود از دل و جان من برانگیزد

پیش همه مردمان و او عاشق

جوبنده بخاک بر به بجخیزد

به وقتی کز دو لشکرگاه بانگ کوس برخیزد

خروش کوس گردان را زخواب خوش برانگیزد

علامت کش به گوش نیزه منجوق اندر آویزد

برآید نیلگون ابری که گل بر زعفران بیزد

یلان را سرخی اندر روی با زردی در آمیزد

[...]

این دهر باشگونه چو بستیزد

شیر ژیان به‌دام درآویزد

مرد دژ آگه آن بود و دانا

کز مکر او به وقت بپرهیزد

با آنک ازو جدا شود او فردا

[...]

بادی که ز کوی عشق تو برخیزد

از خاک جفا صورت مهر انگیزد

آبی که ز چشم من فراقت ریزد

هر ساعتم آتشی بسر برریزد

آنک درطلب می‌‌آویزد، از قبضه می‌گریزد

وآنچ ازبوده می‌گریزد،برخون خودمی‌خیزد

هر آن کهتر که با مهتر ستیزد

چنان افتد که هرگز برنخیزد

اگر کین ورزد و با من ستیزد

به جان من که خون من بریزد

همه دانند زین خون خود چه خیزد

چه مایه خون آزادان بریزد

یکی چون گل که بر وی مشک بیزد

یکی چون در که در وی باده ریزد

که با من بخت من چندان ستیزد

که روزی خون من ناگه بریزد

به شهر از گریه‌ام طوفان بخیزد

به کوه از ناله‌ام خارا بریزد

از چشم و دل من آب و آتش خیزد

وز هر دو زمانه رستخیز انگیزد

نشگفت گران حور ز من بگریزد

کز آتش و آب هرکسی پرهیزد

ابر از فزع باد چو از کوه بخیزد

با باد درآویزد و لختی بستیزد

تیغی بکشد منکر و میغی بنگیزد

آخر نه بس آید به هزیمت بگریزد

شه به تیرش چون برانگیزد

از که و دشت لرزه برخیزد

بزم را چون پگاه برخیزد

عشرتی از میان برانگیزد

بستهد چون نماند بر خیزد

با حریفان به جمله بستیزد

شیر زخمی که چون برانگیزد

شیر بیشه ازو بپرهیزد

امر و نهی از امارتش خیزد

زر و در از عبارتش ریزد

طقطق پای او چو برخیزد

شادی و لهو در هم آمیزد