رو برو آورده هر دو در نفیر

گشته گریان هم امیر و هم فقیر

حاجت خود گر نگفتی آن فقیر

او بدادی و بدانستی ضمیر

گشته بود آن خر مجاعت را اسیر

گفت اگر مکرست یک ره مرده گیر

شیخ آگه بود و واقف از ضمیر

گفت او را چند باشی در زحیر

تو برفتی ماند نان برخیز گیر

ای بکشته خویش را اندر زحیر

برد خر را روبهک تا پیش شیر

پاره‌پاره کردش آن شیر دلیر

خواستی مسجد بود آن جای خیر

دیگری آمد مر آن را ساخت دیر

آنک دزدد مال تو گویی بگیر

دست و پایش را ببر سازش اسیر

گر بگویند آنچ می‌خواهد وزیر

خواست آن اوست اندر دار و گیر

پیش شاهی که سمیعست و بصیر

گفت غمازان نباشد جای‌گیر

چون بدیدش گفت این هدیه پذیر

که مرا گشتی مجیر و دستگیر

او یکی جان دارد از نور منیر

او یکی تن دارد از خاک حقیر

دست دیگر باختن فرمود میر

او چنان لرزان که عور از زمهریر

چون محله پر شد از هیهای میر

وز لگد بر در زدن وز دار و گیر

زن بسی گفتش که آخر ای امیر

گر مزاحی کردم از طیبت مگیر

خانه می‌روبد به تندی او ز غیر

تا در آید شادی نو ز اصل خیر

تو مگو فرعیست او را اصل گیر

تا بوی پیوسته بر مقصود چیر

روسپی باشد که از جولان کیر

عقل او موشی شود شهوت چو شیر

پس بگفتندش که آوردیم اسیر

آن یکی را بهر کشتن تو بگیر

دیر ماند آن صوفی آنجا با اسیر

قوم گفتا دیر ماند آنجا فقیر