چو سیراب شد ساز نخچیر کرد

کمر بست و ترکش پر از تیر کرد

غمی بد دلش ساز نخچیر کرد

کمر بست و ترکش پر از تیر کرد

ابی پر و پیکان یکی تیر کرد

به دشت اندر آهنگ نخچیر کرد

بگفت این و ترکش پر از تیر کرد

بپوشید خفتان زره زیر کرد

چنین پاسخ نامه شیر کرد

به نامه درون مکر و تدبیر کرد

دلارام هم نیز نخجیر کرد

برآورد شمشیرش از شیر کرد

در آن دشت یک هفته نخجیر کرد

پس هفته‌ای کوچ تدبیر کرد

نخستین نبردی که تدبیر کرد

بر آن تیره‌دل بارش تیر کرد

بس نظر تیز که تقدیر کرد

تا رخ زیبای تو تصویر کرد

روی تو عقلم صدف عشق ساخت

چشم تو جانم هدف تیر کرد

نرگس جادوت دل از من ربود

[...]

آتشی دیدی که چون تأثیر کرد

سنگ را خون کرد و بی‌تأخیر کرد

هرکه او در راه دین تقصیر کرد

خویشتن را درجوانی پیر کرد

او بدوری صد هزاران سیر کرد

بعد از آن عطّار را در دیر کرد

آب بسیار آن یکی در شیر کرد

حق تعالی گاو را تقدیر کرد

عشقش آمد عقل او در زیر کرد

گر دلی داشت او زجانش سیر کرد

این سخنها روح چون تقریر کرد

زاد ره سالک ازو تدبیر کرد

ای بسا کس را که شاه و میر کرد

ای بسا کس را که قطب و پیر کرد

بود تا بابود کلّی سیر کرد

آنگهی آهنگ کنج دیر کرد

هر یکی را قسمتی تقدیر کرد

هر یکی را قربتی تدبیر کرد

نحس گردون در جهان جاه تا تأثیر کرد

بخت برنا را لگد کوب سپهر پیر کرد

دور گردون را زمانه علت بیداد خواند

صحن گیتی را ستاره موجب تشویر کرد

روزگار از جور گردون یک بیک آگاه گشت

[...]

در شدن خرگوش بس تاخیر کرد

مکر را با خویشتن تقریر کرد