دل ورقه در بر تپیدن گرفت

سرشک از دو چشمش دویدن گرفت

دل اندر برِ او پریدن گرفت

شکیبایی از دل رمیدن گرفت

مرغ دلم باز پریدن گرفت

طوطی جان قند چریدن گرفت

اشتر دیوانه سرمست من

سلسله عقل دریدن گرفت

جرعه آن باده بی‌زینهار

[...]

چون صلای وصل بشنیدن گرفت

اندک اندک مرده جنبیدن گرفت

چپ و راست لشکر کشیدن گرفت

دل پردلان زو رمیدن گرفت

چو صبح امیدم دمیدن گرفت

دو چشم نشاطم پریدن گرفت

دلش چون کبوتر طپیدن گرفت

ز مژگان سرشکش چکیدن گرفت

دلش چون کبوتر طپیدن گرفت

سرشکش ز مژگان چکیدن گرفت

از آن نعره گیتی طپیدن گرفت

همی خون ز ناخن چکیدن گرفت

دل اندر درونش طپیدن گرفت

ز سر هوش شومش پریدن گرفت

دل به یاد زلف او بر خویش پیچیدن گرفت

شمع دیدش در میان جمع و لرزیدن گرفت

دیده را گفتم مبین در روی خوبان خون گریست

لاجرم این جمله خونش از ره دیدن گرفت

شب خیال زلف او ناگاه در چشمم گذشت

[...]

ز گرما دل ما طپیدن گرفت

ز جوشن همی خوی دویدن گرفت

دل هر دو در بر طپیدن گرفت

چو خونشان ز ناخن چکیدن گرفت

دل نامداران طپیدن گرفت

خوی و خون ز هر دو دویدن گرفت

همه خود و خفتان دریدن گرفت

دل نامداران طپیدن گرفت

دل هر دو در بر طپیدن گرفت

همان خون ز ناخن دویدن گرفت

دل هردو در بر طپیدن گرفت

خوی و خون ز هردو دویدن گر فت

ز باره همی خون دویدن گرفت

دل زال در بر طپیدن گرفت

دل هر دو در بر طپیدن گرفت

خوی و خون ز هر دو دویدن گرفت

ز اندام او خون دویدن گرفت

دلش در بر از غم طپیدن گرفت