بدو گفت کاین چیست کانگیختی

که با شهد حنظل برآمیختی

تو با خوبرویان برآمیختی

به بزم اندر از رزم بگریختی

ز هرگونه رنگ اندرآمیختی

دل شاه ترکان برانگیختی

به خم کمندش بیاویختی

سبک از برش خاک بر‌بیختی

به هر سو که باره برانگیختی

همی خاک با خون برآمیختی

چو خون ریختندش تو خون ریختی

چو شیران جنگی برآویختی

بدو گفت شاه آن چرا ریختی

چو با رنج دارو برآمیختی

که خون بزرگان چرا ریختی

به سختی به گنج اندر آویختی

بسی رنج دیدی و آویختی

سرانجام زین بنده بگریختی

که بااو برزم اندر آویختی

چواو کامران شد تو بگریختی

مرا گفت کز بنده بگریختی

نبودت هنر تا نیاویختی

که خون چنان خسروی ریختی

همی‌کوه در گردن آویختی

بدان چنگ تیز اندر آویختی

و گرنه ز دژ زود بگریختی

به شوق وصال اندر آمیختی

فراق از بر هر دو بگریختی

گه عشق بر هر دو غم بیختی

گه این زان و آن زین درآویختی

به کوه ار کمند اندر آویختی

بکندی، چو باره برانگیختی

گهر بُد کز آب آتش انگیختی

گهر بُد کزو مار بگریختی

چو گلهاش یکسر فرو ریختی

خروشیدن و ناله انگیختی

گهر بد کز آب آتش انگیختی

گهر بد کزو مار بگریختی

چه شورست گفت این که انگیختی

که خاک از بر تارکت ریختی