هوای فتنهٔ عشقی نهیبی

بلای تن‌گدازی دلفریبی

ببخشانید بر چون من غریبی

بیاریدم چو من خواهم طبیبی

نباشد هیچ کامی بی نهیبی

نباشد هیچ عشقی بی عتیبی

نباشد هیچ هجری بی نهیبی

چنان چون هیچ گشقی بی عتیبی

پشیمانم چرا کردم عتیبی

کزو بفزود جانم را نهیبی

دو چشمانت پیالهٔ پر ز می بی

خراج ابروانت ملک رِی بی

همی وعده کِری امروز و فردا

نمی‌دانم که فردایِ تو کی بی

که ترسم مریم از بس ناشکیبی

چو عیسا برکشد خود را صلیبی

تو که‌ امروز از غریبی بی‌نصیبی

بترس از محنت روز غریبی

زان نافه به باد بخش طیبی

باشد که به ما رسد نصیبی

آورده مرا به دلفریبی

وا داده به‌دست ناشکیبی

می‌خواند چو عاشقان نسیبی

می‌جست علاج را طبیبی

یک روز نشست بر نجیبی

شد در طلب چنان غریبی

می‌کرد به چابکی شکیبی

می‌داد فریب را فریبی

کسی کز نیکویی دارد نصیبی

نکو خواهی ازو نبود غریبی

ز تو، بی غم نیابد کس نصیبی

که رعنایی ز گل نبود غریبی

بود در امتم هر جا غریبی

ازین گوهر بود او را نصیبی

ز غیرت یافته هر یک نصیبی

بقرب اندر شده هر یک قریبی

شود بیمار حالان را طبیبی

دهد صاحب نصیبان را نصیبی

بکن عدل ارز حکمت با نصیبی

که علم و عدل باشد خود حسیبی

ولی زن گنج دائم در حجیبی

که از مار طبیعت در نهیبی