کسی را در غریبی دل شکیباست

که اندر خانه کار او نه زیباست

و گر رامین همه خوبی و زیب است

تو خود دانی چگونه دلفریب است

به خدایی‌که پاک و بی عیب است

واهب العقل و عالم الغیب است

تا در این تربتی که ترتیب است

تا بر این مرکزی که ترکیب است

هرکه جویای عالم غیب است

شمع در دست و اشک در جَیب است

ضمیرش کاروانسالار غیب است

توانا را ز دانایی چه عیب است

چو سر رشته سوی این نقش زیباست

ز سرخی نقشِ رویم نقشِ دیباست

عنان عمر از این‌سان در نشیب است

جوانی را چنین پا در رَکیب است

ز معشوقه وفا جستن غریب است

نگوید کس که سکبا بر طبیب است

خرد با روی خوبان ناشکیب است

شراب چینیان مانی‌فریب است

ولی آن کز معانی با‌نصیب است

بداند کاین سخن طرزی غریب است

در ناف دو علم بوی طیب است

وان هر دو فقیه یا طبیب است

چون ماه غریبی‌ات نصیب است

از مه نه غریب‌، اگر غریب است

مردم ز حفاظ با نصیب است

این مردمی از ددان غریب است

سخنی کاو چو روح بی‌عیب است

خازن گنج‌خانهٔ غیب است

بر پرند ارچه صورتی زیباست

مار در حلقه خار در دیباست

مرا با خویشتن چیزی که زیباست

ز مال این جهان یکپاره دیباست

چه‌گویم تا مرا هرمز طبیب است

تنم از تندرست با نصیب است

تو هاتف را ندانی کو بغیب است

سر خود در گریبان کش که جیب است

در این معنی مرا حالی عجیب است

که درگفتار من سرّی غریب است