بگویم چو فرمایدم شهریار

پیام جوانان ناهوشیار

بدو گفت گرسیوز ای شهریار

به ایران و توران ترا نیست یار

همان چون بگفت این سخن شهریار

زریر سپهدار و اسفندیار

بیاید پس آن فرخ اسفندیار

سپاه از پس پشت و یزدانش یار

همه نامه کردند زی شهریار

که ما دین گرفتیم ز اسفندیار

تو دانی که آنست اسفندیار

که اورا به رزم اندرون نیست یار

بدو گفت شو پیش اسفندیار

بخوان و مر او را به ره باش یار

بدو گفت جاماسپ کای شهریار

سخن بشنو از من یکی هوشیار

یکی مایه‌ور پور اسفندیار

که نوش آذرش خواندی شهریار

چنین پاسخش داد اسفندیار

که خشنود بادا ز من شهریار

پسر کوفته سوخته شهریار

بیاری که آمد جز اسفندیار

ببردند پیش یل اسفندیار

چو دیدار او دید پس شهریار

برفتند مردان اسفندیار

بران نامور بارهٔ شهریار

که چون مست باز آمد اسفندیار

دژم گشته از خانهٔ شهریار

چنین گفت با مادر اسفندیار

که با من همی بد کند شهریار

چنین گفت با مادر اسفندیار

که نیکو زد این داستان هوشیار

نشست از بر تخت زر شهریار

بشد پیش او فرخ اسفندیار

ز ترکان گریزان شده شهریار

همی پیچد از بند اسفندیار

چنین پاسخ آوردش اسفندیار

که ای پرهنر نامور شهریار

ازان پس چنین گفت کاسفندیار

چو آتش برفت از در شهریار