چنان بد که مهراب روزی پگاه

برفت و بیامد از آن بارگاه

همی شهریاری ربایی ز گاه

درین کار به زین نگه کن پگاه

دبیران که بودند در بارگاه

همی کرد هریک به دیگر نگاه

نشست از بر خوب تابنده گاه

همی کرد زانجا به لشکر نگاه

که چون بازگردم ازین رزمگاه

به اسفندیارم دهم تاج و گاه

جهاندار گشتاسپ در قلبگاه

همی کرد هر سو به لشکر نگاه

بیاراست خرم یکی بزمگاه

به سر بر نظاره بر آن جشنگاه

نرفتی بدان نامور بارگاه

نکردی بدان نامداران نگاه

همی آزمودش به یک چندگاه

به بزم و به رزم و به نخجیرگاه

چرا بایدم زندگانی و گاه

چرا بایدم خواب و آرامگاه

بر بهمن آوردش از رزمگاه

بدو کرد کین‌دار چندی نگاه

سکندر چو کرد اندر ایران نگاه

بدانست کو را شد آن تاج و گاه

سکندر فروماند زان جایگاه

ازان فر و اورنگ و آن دستگاه

پرآشوب گردد زمین چندگاه

چنین تا نشیند یکی پیشگاه

دبیری به آیین و با دستگاه

که دارد ز بیداد لشکر نگاه

کنیزک بدو گفت فردا پگاه

شوند این بزرگان سوی جشنگاه

بخفت آن شب و بامداد پگاه

بیامد سوی دشت نخچیرگاه

اگر بودمی من سزاوار گاه

نکردی به مای اندرون کس نگاه

تو پیمان یزدان نداری نگاه

همی ناسزا خوانی این پیشگاه

همی‌دید بهرام یک چندگاه

به خاقان همی‌کرد خیره نگاه