تا کسی دوچار دانگ عیش تو

کم شود زین گلرخان خارخو

کور گفتش آخر آن یاران تو

بر کهند این دم شکاری صیدجو

این بیابان در بیابانهای او

هم‌چو اندر بحر پر یک تای مو

حرص اندر کار دین و خیر جو

چون نماند حرص باشد نغزرو

هین ازو خواهید نه از غیر او

آب در یم جو مجو در خشک جو

هدیهٔ شاعر چه باشد شعر نو

پیش محسن آرد و بنهد گرو

تا که کر و فر و زر بخشی او

هم‌چو عنبر بو دهد در گفت و گو

گفت پیغامبر خنک آن را که او

شد ز دنیا ماند ازو فعل نکو

آن حسن نامی که از یک کلک او

صد وزیر و صاحب آید جودخو

چون بهامان که وزیرش بود او

مشورت کردی که کینش بود خو

نیست بازی با ممیز خاصه او

که بود تمییز و عقلش غیب‌گو

پس بپرس از حد او وز فعل او

در میان حد و فعل او را بجو

نوگیاهی رسته دیدی اندرو

پس بگفتی نام و نفع خود بگو

ترک این فکر و پریشانی بگو

حال و یار و کار نیکوتر بجو

ور نمودی علت آن آرزو

خود رمیدی جان تو زان جست و جو

یار بد چون رست در تو مهر او

هین ازو بگریز و کم کن گفت وگو

هم‌چو آن ابلیس و ذریات او

با خدا در جنگ و اندر گفت و گو

جانِ او مَجنون، تَنَش شَمشیرِ او

واسِتان شَمشیر را زان زِشت‌خو

مر خبث را گو که آن خوبیت کو

بر طبق آن ذوق و آن نغزی و بو

نصف قیمت ارزد آن دو چشم او

که دو چشمش راست مسند چشم تو