گر کشندت نیم‌شب خورشید کو

تا بنالی یا امان خواهی ازو

در بیابانهای پر از خار و گو

او چو ماه بدر ما را پیش‌ْرو

گفت هستم در مهمی قندجو

سنگ میزان هر چه خواهی باش گو

چونک من فارغ شدستم از گلو

حبه‌ای چندست این بدهم بدو

خود ضمیرم را همی‌دانست او

زانک سمعش داشت نور از شمع هو

چونک گفت من گرفتت در گلو

من خمش کردم تو آن خود بگو

مصطفی را بر زمین بنهاد او

تا کند آن بانگ خوش را جست و جو

چشم می‌انداخت آن دم سو به سو

که کجا است این شه اسرارگو

غم مخور یاوه نگردد او ز تو

بلک عالم یاوه گردد اندرو

آن عجایبها که من دیدم برو

من ندیدم بر ولی و بر عدو

من هم او را می شفیع آرم به تو

حال او ای حال‌دان با من بگو

گه ترنج تخت بر سازیم ازو

گاه تاج فرقهای ملک‌جو

صد هزاران عاشق و معشوق ازو

در فغان و در نفیر و جست و جو

تا کسی دوچار دانگ عیش تو

کم شود زین گلرخان خارخو

کور گفتش آخر آن یاران تو

بر کهند این دم شکاری صیدجو

این بیابان در بیابانهای او

هم‌چو اندر بحر پر یک تای مو

حرص اندر کار دین و خیر جو

چون نماند حرص باشد نغزرو

هین ازو خواهید نه از غیر او

آب در یم جو مجو در خشک جو

هدیهٔ شاعر چه باشد شعر نو

پیش محسن آرد و بنهد گرو

تا که کر و فر و زر بخشی او

هم‌چو عنبر بو دهد در گفت و گو