توانگر کنیم آنک درویش بود

نیازش به رنج تن خویش بود

توانگر شد آنکس که درویش بود

وگر خوردش از کوشش خویش بود

ازان شهرها هرک درویش بود

وگر نانش از کوشش خویش بود

ز گیتی دگر هرکه درویش بود

وگر نانش از کوشش خویش بود

بر او شد آن کس که درویش بود

وگر نانش از کوشش خویش بود

وزین مرزها هرک درویش بود

نیازش به رنج تن خویش بود

یکی بینوا مرد درویش بود

که نانش ز رنج‌تن خویش بود

فرومایه‌تر جای درویش بود

کجا خوردش از کوشش خویش بود

سه دیگر که بالا و رویش بود

به پوشیدگی نیز مویش بود

به شهر اندرون هر که درویش بود

وگر سازش از کوشش خویش بود

به شهر اندرون هر که درویش بود

وگر خوردش از کوشش خویش بود

کسی را که بی کار و درویش بود

وگر خوردش از کوشش خویش بود

ریش اگر آراست در تشویش بود

ور همی برکند هم درویش بود

گر بعد عمری یکنفس ما را نظر سویش بود

کی را مجال یک نظر از تندی خویش بود

مژگان پرخون عاشقش گل را چه بیند کز جگر

چون ارغوان پَرگاله‌ای بر هر سر مویش بود

آن گلشن خوبی که در نگشود بر باد صبا

[...]