سوی دژ فرستاد شیروی را

جهاندیده مرد جهانجوی را

دگر چیز بخشید هیشوی را

بیاراست جان جهانجوی را

چو ز ایدر به رفتن نهی روی را

هم آواز کن پیش هیشوی را

بپیچید یال و بر و روی را

نگه کرد گستهم و بند وی را

ازان پس بفرمود مهروی را

که باشد نگهدار بندوی را

بفرمود گستهم و بالوی را

همان اندیان جهانجوی را

به من ده سرافراز بندوی را

که تا رومیان از پی روی را

بجویید گفت این بلاجوی را

بداندیش و بدکام و بدگوی را

بیاریم بی‌باک شیروی را

جوان و دلیر جهانجوی را

چه شد پیش شه دید شیروی را

همی گفت شاه جهانجوی را

مده نزد خود راه بدگوی را

نه مرد سخن چین دو روی را

رخش خورشید گشته نیکوی را

دلش استاد گشته جادوی را

بفرمود پس گرد شیروی را

دلاور سوار جهانجوی را

بیاراست ماه پری روی را

بت سرو بالای دلجوی را

بیاراست آن سرو گلبوی را

دلارام جان بخش مه روی را

بدین سان بدیدند مه روی را

سهی سرو خورشید گلبوی را

شب نماید در صفت زلفین آن بت روی را

مه نماید در صفت رخسار آن دلجوی را

شب ‌کجا جوشن بود کافور دیبا رنگ را

مه‌ کجا مَفرَش بود زنجیر عنبر بوی را

بر زمین هر کس خبر دارد که ماه و آفتاب

[...]

چو در خاطر آمد جهانجوی را

که در چنبر آرد گلین گوی را

چو بر زد دست بر سر جادوی را

بسر رفتند راه راهوی را

بگرد چشمه فرش خسروی را

بیفگندند شاه منزوی را