جهان از بدان پاک بی‌خو کنی

بکوشی و آرایشی نو کنی

سر شهریاری همی نو کنی

بر پارس باید که بی‌خو کنی

به گفتار بی‌بر چو نیرو کنی

روان و خرد را پر آهو کنی

جهان از چنین دیو بی خو کنی

به هند اندر آرایش نو کنی

مرا گر به لشکر تو نیرو کنی

همه پادشاهی بی آهو کنی

و گر خوف را رسم نیکو کنی

بدن را به تدریج خوش‌خو کنی

به مستی و هشیاری ار خو کنی

که جرم خطاکرده معفو کنی

نشاید که ترک ادب خو کنی

نه نیکو بود گر نه نیکو کنی

تن آسانی و بی غمی خو کنی

نکو بشنو از من نه نیکو کنی

ای ماه اگر به روزن او سر فروکنی

آن آفتاب گم شده را جستجو کنی

در پاش اوفتی و نهی روی بر زمین

وانگه نگه به جانب آن ماه رو کنی

چون افکنی نظر سوی آن گوشه‌های چشم

[...]

بر خاک راه اگر گذری مشکبو کنی

در سنگ اگر نظر کنی آیینه رو کنی

استاده است تیشه به کف عشق بت شکن

دل را مباد بتکده آرزو کنی

ای واعظ فسرده نفس، چند همچو نِی

[...]

تو مبادا با رقیبان خو کنی

رو بغیر آری و ترک او کنی

تا نپنداری که هر سو رو کنی

از جهت نگذشته رو با او کنی

پس چو از ظاهر به باطن رو کنی

روی بر امنیّت از هر سو کنی

از تو میخواهم که با من خو کنی

بعد ازین کردار خود نیکو کنی