بسا که مست در این خانه بودم و شادان

چنان که جاه من افزون بد از امیر و ملوک

کنون همانم و خانه همان و شهر همان

مرا نگویی کز چه شده‌ست شادی سوک؟

بمردن به آب اندرون چنگلوک

به از رستگاری به نیروی غوک

تا یکی خم بشکند ریزه شود سیصد سبو

تا مرد پیری بپیش او مرد سیصد کلوک

هر که موک مردمان جوید بشو گو خط دو کش

کی نخست او را زند باشد موک؟

چون ماهی شیم کی خورد غوطه چغوک

کی دارد جغد خیره سر لحن چکوک

اندرین بحر بیکرانه چو غوک

دست و پایی بزن چه دانم بوک

نشود مرد پر دل و صعلوک

پیش مامان و باد ریسه و دوک

اندرین بحر بیکرانه چو غوک

دست و پایی بزن چه دانی بوک

تو نیابی بخاصه راز ملوک

خیره باهم نشین پنبه و دوک

ای نیم حلالزاده نیم خشوک

چون کعب کژی اسب تو حک هر لولوک

با تو بقمار بر نیایم بحدوک

بر تو بر من سر بسر توک بتوک

منعمی بر پیر دهقانی گذشت اندر دهی

نان جو می‌خورد و پیشش پاره‌ای بز موی و دوک

گفتش ای مسکین نگر با آنچنان روزی و عیش

پیر دهقان گفت من لذاتنا این الملوک

سراپایت یکی گردد چو فرموک

چو مردان ترک گیری پنبه و دوک

کله بر فرق زان می‌داردت سوک

که بس مرده دلی زنده شوی بوک

بمهره فال میگیرد که تابوک

برون آید بترک هجرت از سوک

ز تو قسمم بود مویی وفا بوک

که تا دارم چو موی قندزت سوک

سراپایت یکی گردد چو فرموک

چو مردان ترک گیری پنبهٔ دوک

اندرین بحرِ بی‌کرانه چو غوک

دست و پائی بزن ، چه دانی، بوک

اندر این بحر بی‌کرانه چو غوک

دست و پائی بزن چه دانی؟ بوک

در وجود ما هزاران گرگ و خوک

صالح و ناصالح و خوب و خشوک

احمدا دیدی که قومی از ملوک

مستمع گشتند گشتی خوش که بوک

بگذرد این صیت از بصره و تبوک

زانک الناس علی دین الملوک