انالحق با تو میگویم که چونی

که بگرفته درون را با برونی

طلبکار تو و تو در درونی

نمیدانند اینجاگاه چونی

درون پردهٔ یا در برونی

ولی دانم که اندر پرده چونی

دو روزی کاندر این دنیای دونی

حقیقت ذرّهها را رهنمونی

تو اندیشه ز خود کن تا که چونی

که تو از هر دو عالم مر فزونی

تو درجمله ظهوری در بطونی

گرفته هم درون و هم برونی

تو بیرونی ولی در اندرونی

ندانی جوهر ذاتی که چونی

بلند قدرا آنی که در علاج نیاز

مفید تر زثنای تو نیست افسونی

از آْشیان تو هر هدهدی سلیمانی

بر آستان تو هر بنده یی فریدونی

در اضطراب از آن کف همی زند بر کف

[...]

خلعت ذات او، ز موزونی

صورت لطف و صنع بیچونی

یکی دودی پدید آمد سحرگاهی به هامونی

دل عشاق چون آتش تن عشاق کانونی

بیا بخرام و دامن کش در آن دود و در آن آتش

که می‌سوزد در آن جا خوش به هر اطراف ذاالنونی

چو شمعی برفروزی تو ایا اقبال و روزی تو

[...]

گرمی مجوی الا از سوزش درونی

زیرا نگشت روشن دل ز آتش برونی

بیمار رنج باید تا شاه غیب آید

در سینه درگشاید گوید ز لطف چونی

آن نافه‌های آهو و آن زلف یار خوش خو

[...]

ز حد چون بگذشتی بیا بگوی که چونی

ز عشق جیب دریدی در ابتدای جنونی

شکست کشتی صبرم هزار بار ز موجت

سری برآر ز موجی که موج قلزم خونی

که خون بهینه شرابست جگر بهینه کبابست

[...]

ادر کاسی و دعنی عن فنونی

جننت فلا تحدث من جنونی

نه چون ماندست ما را، نی چگونه

ندانم تو دلاراما که چونی

رایت الناس للدنیا زبونا

[...]

قالت الکأس ارفعونی کم تحبسونی

ان جسمی فی زجاج بالنوی لا تکسرونی

اجعلوا الساقی خبیرا عارفا عنه سلونی

اننی لست احب المفتری لا تظلمونی

فاذا انتم سکرتم فوق السکر سکرا

[...]

گفتم که چونی مها خوشی محزونی

گفتا مه را کسی نپرسد چونی

چون باشد طلعت مه گردونی

تابان و لطیف و خوبی و موزونی

یک چو فرعون ماند بی عونی

زین نمط بی‌شمار هر لونی

که زنیدم به تیغ چون خونی

چون بگویم ز سر بی‌چونی

کی بود لایق ملک تونی

چون دون چون رود بیچونی

بی تو، ای بی تو به جان آمده جانم، چونی؟

کز پی کاهش من روز به روز افزونی

پیش از این گر چه جفاهات بسی بود، ولی

نه چنین بود از این بیشتری کاکنونی

جان همی خواستی از من که به افسون ببری

[...]

گلش بی آب از تاب درونی

جگر باران ز نرگسهای خونی