چو تو ساز جنگ شبیخون کنی

ز خاک سیه رود جیحون کنی

گر این تیزی از مغز بیرون کنی

بکوشی و بر خسته افسون کنی

گر این کینه از مغز بیرون کنی

بزرگی و دانش برافزون کنی

تو چندین همی بر من افسون کنی

که تا چنبر از یال بیرون کنی

بیایی ز دل کینه بیرون کنی

به مهر اندرین کشور افسون کنی

بپرسید طینوش کاین چون کنی

بدین جادوی بر چه افسون کنی

همی رای داری که افزون کنی

ز خاک سیه مغز بیرون کنی

به شبگیر سرگینش بیرون کنی

بروبی و خاکش به هامون کنی

که او را پرستش همی چون کنی

بیاموز تا کوشش افزون کنی

سزد گر ز دل خشم بیرون کنی

نجوشی وبر تیزی افسون کنی

تو با لشکر اکنون شبیخون کنی

ز دلها مگر مهر بیرون کنی

که هر چند بر گوهر افسون کنی

بکوشی کزو رنگ بیرون کنی

به ایرانیان بر شبیخون کنی

زمین را به خون رود جیحون کنی

و گر کینه از مغز بیرون کنی

به مهر اندر این کشور افسون کنی

به غمری همی قصد جیحون کنی!

به پیری مرا سرزنش چون کنی؟

گر نخواهی ای پسر تا خویشتن مجنون کنی

پشت پیش این و آن پس چون همی چون نون کنی؟

دلت خانهٔ آرزو گشتست و زهر است آرزو

زهر قاتل را چرا با دل همی معجون کنی؟

خم ز نون پشت تو هم در زمان بیرون شود

[...]

ندانم بدین ره گذر چون کنی

بدین جانورها چه افسون کنی

شکار من از بند بیرون کنی

هم اکنون به چنگال من چون کنی

مرا گر ازین بند بیرون کنی

ز هیتالیان دشت جیحون کنی

توانی کزاین گفته افزون کنی

که آهنگ تخت فریدون کنی