بدان دز همی بود و خون میگریست

چگویم که از درد چون میگریست

برین گونه می‌گفت و خون می‌گریست

چه گویم در آن لحظه چون می‌گریست

چگویم که آن لحظه چون می‌گریست

غمش گفت با شمع خون می‌گریست

ستایش همی کرد و خون می‌گریست

چگویم در آن لحظه چون می‌گریست

که از هجر دلدار خون می‌گریست

چه گویم کز اندوه چون می‌گریست

به یاد پری‌دخت خون می‌گریست

چگویم که از درد چون می‌گریست

دوش بر یاد تو چشمم دم به دم خون می‌گریست

سوز من می‌دید شمع و از من افزون می‌گریست

گریه تلخ صراحی نیز بی‌چیزی نبود

غالبا از شوق آن لب‌های میگون می‌گریست

صبحدم یارب کواکب بود ریزان از سپهر

[...]

دوش بر یاد تو چشمم دم به دم خون می‌گریست

سوز من می‌دید شمع و از من افزون می‌گریست

گریه تلخ صراحی نیز بی‌چیزی نبود

غالبا از شوق آن لب‌های میگون می‌گریست

صبحدم یارب کواکب بود ریزان از سپهر

[...]

شیشهٔ می دور از آن لب‌های میگون می‌گریست

تا دل خود را دمی خالی کند، خون می‌گریست

دوش بر سوز دل من گریه‌ها می‌کرد شمع

چشم من آن گریه را می‌دید و افزون می‌گریست

آن نه شبنم بود در ایام لیلی، هر صباح

[...]

از غم لیلی به وادی گرچه مجنون می‌گریست

گر رموز عشق دانی لیلی افزون می‌گریست

رفته در محفل سخن از آتشین‌رویی که دوش

شمع را دیدم که از اندازه بیرون می‌گریست

خون ز چشم آشنا می‌ریخت در بزم وصال

[...]

آمدی، دیر و، دلم کز دوریت خون می‌گریست؛

زود رفتی و ندیدی، کز غمت چون می‌گریست؟!

آنکه می‌خندید بر حالم، ز عشقت پیش ازین؛

گر به این زاری مرا می‌دید، اکنون می‌گریست

شب، به کویت گریه می‌کردم من و، بر حال من؛

[...]

بدو دیده ی درع خون می گریست

شگفتا ز آهن که چون می گریست

بدینسان همی گفت و خون می گریست

زغیرت ندانم که چون می گریست

چه گویم که مختار چون می گریست؟

نه اشک روان بلکه خون می گریست