بکارند و ورزند و خود بدروند

به گاه خورش سرزنش نشنوند

دگر بهره تا بر در دژ شوند

ز پیکار و خون ریختن نغنوند

که دیوانگان این سخن بشنوند

بدین خام گفتار تو نگروند

ز رای و ز دانش به یکسو شوند

همان پند دانندگان نشنوند

که نزدیک او فیلسوفان بوند

بدان کوش تا یاوه‌ای نشنوند

در آنجا به نخجیر گوران شوند

چه حاجت کزین جا به توران روند

چه عجب گر زنانش فتنه شوند

از پس او به شهرها بروند

آن‌ها که کهن شدند و این‌ها که نواند

هر کس به مراد خویش یک تک بدوند

این کهنه‌جهان به کس نماند باقی

رفتند و رویم دیگر آیند و روند

که در راه هر یک چو شیر نوند

نبرده سوار دلیران بوند

گر آن کور‌چشمان به من نگروند

ز کری سخن‌های من نشنوند

حق دو نشاید‌، که یکی بشنوند

سر دو نباید‌، که یکی بدروند

تا چو بنفشه نفست نشنوند

هم به زبان تو سرت ندروند

چو من جزوم در اینجا جمله جزوند

چو من جانم در اینجاجمله عضوند

هر زمان در منزلی دیگر شوند

در طلب حیران درین ره میروند

تا چرا بر دین من مینگروند

این سخنهای خدائی نشنوند

باز بر زن جاهلان چیره شوند

زانک ایشان تند و بس خیره روند

هم باومیدی مشرف می‌شوند

چند روزی در رکابش می‌دوند

بانگ مظلومان ز هرجا بشنوند

آن طرف چون رحمت حق می‌دوند

ماهیان سوزن‌گر دلقش شوند

سوزنان را رشته‌ها تابع بوند

کودکان چون نام بازی بشنوند

جمله با خر گور هم تگ می‌دوند