چهارم علی بود جفت بتول

که او را به خوبی ستاید رسول

نریمان بشد شاد و گفتا ممول

همه کارهای دگر بربشول

به روزت شیر همراه و به شب غول

نه آبت را گذر نه رود را پول

همان جادو و اژدر و دیو و غول

کزو درد و رنجست و هم بیم و هول

یکی دیو پیش آیدت پر ز هول

خردمند خواند مر آن دیو غول

نیامد به دلش اندرون بیم و هول

بزد خنجری بر پی دیو غول

معروف تر از من به جهان نیست خردمند

پس بسته چراام به چنین جایی مجهول

نه خفته نه بیدار نه دیوانه نه هشیار

نه مرده و نه زنده نه بر کار و نه معزول

سپهدار گفتا که اکنون ملول

مشو ای دلاور ز کردار غول

یکی پور بودم جوان و ملول

ربودش ز من اندرین شهر غول

که هستم بسی دل از اینجا ملول

که هست این همه بیشه مأوای غول

سپهدار را گفت آن نره غول

کازین لشکر من نباشی ملول

عزیز کرد مرا باز در محل قبول

ظهیر دولت شاه و شهاب دین رسول

چنان شنید ز من شعر، کاحمد مختار

شنید وحی ز روح‌الامین به وقت نزول

چو در ستایش او لفظ من مکرر شد

[...]

عزیز کرد مرا در محل عز و قبول

ظهیر دولت شاه و شهاب دین رسول

چنان شنید زمن شعر، کاحمد مختار

شنید وحی ز روح‌الامین به وقت نزول

چو در ستایش او لفظ من مکرر شد

[...]

دگر علم بقراط اندر فصول

که مردم ز خواندن نگردد ملول

دین حق را ز ابتدا ز رسول

جز ابوبکر کس نکرد قبول

اگرت هست آرزوی قبول

رو به تحصیل علم شو مشغول

احدست و شمار از او معزول

صمدست و نیاز ازو مخذول

گوید آنکس درین مقام فضول

که تجلی نداند او ز حلول

وآن دگر اصبعین و نقل و نزول

گفته و آمده به راه حلول

با تو چون رخ در آینهٔ مصقول

نز ره اتحاد و روی حلول