آیتی کرد کوفی از صوفی

عشق و رای قریشی و کوفی

این قریشی به اصل و آن کوفی

وین به همّت فقیه و آن صوفی

در ورع همچو شبلی صوفی

در نکت بوحنیفهٔ کوفی

صاحب عادل آن صفی وفی

صدر دیوان و خواجه مستوفی

باز اگر خویش باشدت صوفی

او خود از هیچ روی لایوفی

صرف کرد آن همه به بی خوفی

فارغ از مشرفان و مستوفی

الف چون مستقیم آید به کوفی

چنان باید برأی العین صوفی

ای دلبر بی‌دلان صوفی

حاشا که ز جان بی‌وقوفی

از هجر دوتا چو لام گشتیم

دلتنگ ز غم چو کاف کوفی

آن دم که به طوف خود بطوفی

[...]

شکل دیو سفید دارد اصیل

که مماناد آن سیه صوفی

دم تقوی زند ولی بر فسق

من ندیدم چو او به مشعوفی

در ره دین و شرع لایومن

[...]

همه ایمن روانه بی خوفی

همه گرد فضول در طوفی

وین رقّاصان، نام صوفی

یا نقطویند یا حروفی

بگفتا: آدمم دارد وقوفی

که خواهد داد او را هم سَفوفی

از آن پس شد کمال‌الدین کوفی

همانا قطب وقت و پیر صوفی

نه آدم بی‌نفس دارد وقوفی

نه ظاهر بینفس گردد حروفی

کلامت گر تو را باشد وقوفی

بود ناجار مأخوذ از حروفی

که گفتار تو خیزد از حروفی

که اسم اعظمند ار باوقوفی

از آن پس‌ شد کمال الدین‌ کوفی‌

همانا قطب‌ وقت‌ و پیر صوفی‌