به دستور شاه آن زمان گفت کوش

که بر من کنون راز خسرو مپوش

به ماه و به مهر و روان و سروش

که گر بد سگالد به تو شاه کوش

همه شب دل پیل دندان به جوش

نهاده به جای نشان، چشم و گوش

همی راند و پاسخ نیامد زکوش

دل آتبین تیزتر کرد جوش

به دیار ماه و به دانش سروش

مر او را برادر همی خواند کوش

چو تنگ اندر آمد به نزدیک کوش

سران را ز دیدار او رفت هوش

همی داد پاسخ ز هرگونه کوش

پدر را به آواز نرم و به هوش

همان شب یکی بزمگه ساخت کوش

برآمد خروشیدن نای و نوش

نهادند سر بر زمین پیش کوش

همان پیش سالار پولادپوش

چنان دشمنی بر دلش کرد جوش

که یکسر رمید از دلش مهرِ کوش

همی بود تا مست شد مغز و کوش

برفت و بخفت و شد از کوش هوش

که فرزند دارای چین است کوش

تو ای شاه ایران به من دار گوش

سگالش چنین کرد با شاه دوش

مرا دیوچهر ستمکاره کوش

چنین داد پاسخ که گر کوش دوش

رها کرد ما را و شد سوی کوش

بگفت این و شد تا به نزدیک کوش

بر او حمله آورد چون شیر زوش

چو دید آتبین آن دلیری ز کوش

بر آورد چون ابر تندر خروش

شب آمد پراگنده گشتند و کوش

بخفت و برآسود و آمد بهوش

چنین گفت با لشکر خویش کوش

که دشمن همانا رمیده ست دوش

از آن بیکران لشکر پر ز جوش

فزونتر ز پانصد بماندند و کوش

با ماچین یکی شاه با فرّ و هوش

به رادی چو ابر و به خوبی سروش