از ایرانیان کودکی نیکدل

که خورشید گشتی ز رویش خجل

که با کودکان دگر، آتبین

ببخشیده بُد کوش را پیش از این

از آن کودکی بود پیشش بپای

شنید آن همه بند و نیرنگ و رای

چنان دشمنی بر دلش کرد جوش

که یکسر رمید از دلش مهرِ کوش

ز خویشان بپرسید آن پیش بین

که بودند در لشکر آتبین

همی بود تا مست شد مغز و کوش

برفت و بخفت و شد از کوش هوش

گریزان بشد کودک پاکدل

همه شب همی تاخت در آب و گل

چو در پیش شه آتبین شد ز راه

به رخساره بپسود خاک سیاه

دژم بود خسرو ز سوگ سُوار

ندانست کس بدفتاده ست کار

نه از رفتن کوش کاو را چه بود

نه این راز هرگز ز مردم شنود

چنان کردش آگاه کودک ز راز

که گشت آتبین از در بسته باز

که فرزند دارای چین است کوش

تو ای شاه ایران به من دار گوش

ز کارش چو آگاه شد شاه چین

یکی لشکر آورد بر تو به کین

چو دانست کآمد مر او را نهیب

فرستاد زی کوش رنگ و فریب

مر او را به دستان سوی خویش برد

نمود آن سبک مایه این دستبرد

که فرزند شه را به زخم درشت

به کین برادرش با او بکشت

سگالش چنین کرد با شاه دوش

مرا دیوچهر ستمکاره کوش

که کوهی دارند ایران سپاه

ز تیزی، سواران نیابند راه

که گردند از آن ره سواران ستوه

پیاده به آید بدان رزم کوه

فرستاد تا لشکر آید ز چین

پیاده ستوده سواری گزین

همی گویدش راه ماچین از اوی

ستانم، کشم سر بسر کین از اوی

چو بشنیدم این، زی تو بشتافتم

از آن بدگهر رو برتافتم

کنون هر چه دانی که بایدتْ کرد

بکُن شهریارا وز آن برمگرد

بپرسید و گفت این پیاده سپاه

کی آید بدین بیشه و رزمگاه

چنین داد پاسخ که شاها، مگر

به بیشه درآید سه روز دگر