بیامد جهاندار بهرام گور

ازو گشت خاقان پر از درد و شور

بپرسید بهرام یل را ز دور

همی‌ جست هنگامهٔ رزم سور

چو مهمان به خوان تو آید ز دور

تو دشنام سازی به هنگام سور

ستمگاره دیویست با خشم و زور

کزین گونه چشم تو را کرد کور

تلی بود پر سبزه وجای سور

سپه را همی‌دید خسرو ز دور

بآذر مه اندر بد و روز هور

که از شیر پردخته شد پشت گور

هرآنکس که دیدی مر او را ز دور

زنی یافتی شیفته پر ز نور

خداوند ماه و خداوند هور

خداونت پیل و خداوند مور

بدو گفت خاتون کز ایدر نه دور

یکی مرغزارست زیبای سور

به نیروی یزدان که او داد زور

بلند آفرینندهٔ ماه وهور

جز از مشک و کافور و خز و سمور

سیاه و سپید و ز کیمال بور

نبینم من آن بدکنش را ز دور

نه هنگام ماتم نه هنگام سور

چنان فاش گردد غم و رنج و شور

که شادی به هنگام بهرام گور

همه تخت گاه و همه جشن و سور

نخَرَّم به دیدار یک موی حور

خداوند گردنده بهرام و هور

خداوند پیل و خداوند مور

بران گونه رانید یکسر ستور

که گر خیزد اندر شب تیره هور

یکی تند بالا بد از رزم دور

به یک سو ز راه سواران تور

گرازنده بهرام و تازنده گور

ز گرمای آن دشت تفسیده هور

بیامد هم اندر پی نره گور

سپهبد پس اندر همی‌راند بور

ستودان نیابیم یک تن نه گور

بکوبندمان سر بنعل ستور