که بر اندوه از دنیا شود دور

چنین بودست آن خورشید ذوالنور

سلیمانش بخواند و گفت ای مور

چو می‌بینم ترا بی‌طاقت و زور

پیمبر گفت خوش باش و مکن شور

که پیش حق شفیعت شد همان مور

سواری سبزجامه دید از دور

درآمد از پسش روئی همه نور

زبان بگشاد با جانی همه شور

که بر بالای آن تل بایدم گور

حکیمی بود در شهری دگر دور

که در تنجیم و در طب بود مشهور

مگر شد شاهزاد شهر رنجور

کسی آمد بر استاد مشهور

مگر می‌رفت روزی غرقهٔ نور

بره در پیر زالی دید از دور

مرا زین جایگه جائی برد دور

که گشتم از نهیب مرگ رنجور

بزخمی گر سگی از در شود دور

بوَد از استخوان پیوسته مهجور

شبی موسی مگر می‌رفت بر طور

به پیش او رسید ابلیس از دور

درگ ره پیر زن را دید مهجور

که می‌آمد برای داد از دور

بباید مرد اول مفلس وعور

که تا کرباس یابد از تو در گور

به پاسخ واسطی گفت ای زره دور

میان سخت بندی مانده مقهور

نباشد انگبین آنجا ز زنبور

نه شیر از بز بود نه می ز انگور

پیمبر گفت: آخر وصف مستور

که آن از مغز صدیقان بود دور

فلانست او چو خورشیدی همه نور

که وصلش پیش سلطان خوشتر از سور

امام خواجه را گو ای زره دور

چو تو حق را نه هم رازی نه دستور

بدو گفتند ای مجنون پُر شور

جوانی بود کُشتی گیرِ پُر زور

چنین گفت آن زمان قلّاش مهجور

که بود ای شیخ معشوق من از دور