بدو گفت کز دل خرد دور کن

چو رزم آورد پاسخش سور کن

همانگه سرش را ز تن دور کن

ازو کرگسان را یکی سور کن

مر آن پیر ناپاک را دور کن

بر آیین ما بر یکی سور کن

چو ایمن شدی مرگ را دور کن

به ایوان شاهی یکی سور کن

تن آسانی و کاهلی دور کن

بکوش وز رنج تنت سور کن

ز سرکینه وجنگ را دورکن

بخوبی منش بریکی سورکن

ز گیتی ستمکاره را دور کن

ز بیمش همه ساله رنجور کن

چو نخچیر کردی کنون سور کن

به می ماندگی از تنت دور کن

ولیکن تو دل را زغم دور کن

به مرگ سپهدارشان سور کن

سرانشان به شمشیر کین دور کن

ددان را از آن کشته ها سور کن

ترک این هستی مزور کن

دل به نور یقین منور کن

بیا ساقی از من مرا دور کن

جهان از می‌لعل پر نور کن

ظلمتیان را بُنه بی‌نور کن

جوهریان را ز عَرَض دور کن

رو تو غیر حق ز جسمت دور کن

بعد از آنی خانه‌ات پر نور کن

رو تو کفر خویش ار خود دور کن

در محبّت جان خود پرنور کن

غیر حقّ را از دل خود دور کن

باطن از ذکر خدا معمور کن

پرده‌ها را اول از خود دور کن

و آنگهی برخیز و ره پر نور کن

از لقای خود دلم پر نور کن

وز عزازیل لعینم دور کن

زود ناقورت ز صورت دور کن

آنگهی آئینه دل نور کن

آفتابا بار دیگر خانه را پرنور کن

دوستان را شاد گردان دشمنان را کور کن

از پس کوهی برآ و سنگ‌ها را لعل ساز

بار دیگر غوره‌ها را پخته و انگور کن

آفتابا بار دیگر باغ را سرسبز کن

[...]