کجا شیر مردان جنگ آورند

فروزندهٔ لشکر و کشورند

دو فرخ پرستار نام آورند

به خدمت ترا روز و شب درخورند

غضب و حقد هر دو مجبورند

وین صفت هردو از خدا دورند

سوی جان همچو نیش زنبورند

سوی دل همچو عطسهٔ مورند

کز خیانت بجملگی دورند

هم امینند و هم نه مغرورند

همه از جهل پر شر و شورند

همه کناس و اکمه و کورند

کهتر و مهتر و وضیع و شریف

همه سرگشته‌اند و رنجورند

دوستان گر به دوستان نرسند

اندرین روزگار معذورند

گر زانکه وحوش یا طیورند

تا شب همه ز‌آشیانه دورند

همه ذرات عالم از تو نورند

سراسر جمله در ذوق حضورند

بسی رفتند وین دم در حضورند

در آن وادی حقیقت عین نورند

حقیقت مؤمنان در خاک نورند

چو اینجا اندر اینجا در حضورند

صد هزاران خلق نانها می‌خورند

زور می‌یابند و جان می‌پرورند

مشتاقانت ز عافیت مهجورند

بی سایه تو تیره دل و بی نورند

قومی ز برای دیدنت منتظرند

خلقی زعنا و دوریت رنجورند

زر از سنگ خارا برون آورند

که با دوستان و عزیزان خورند

نه پرهیزگار و نه دانشورند

همین بس که دنیا به دین می‌خورند

که نه می همه مفسدان می خورند

خورند اهلِ معنی و جان پرورند

لیک چون اهل راز مستورند

به شعار و به رنگ معذورند

اگر چه درین عهد عیب آورند

که از دست میر و ملک کم خورند

باز آنها که پیش ما نورند

به حقیقت چو سایه مهجورند

گرچه فوجی به شعر مشهورند

پیش عقل از حساب ما دورند